چند بدعت خطرناک

1- استفاده از عبارت اینترنت ملی:
ما اینترنت ملی و غیر ملی نداریم. این عبارتی بود که توسط یکی از معاونان وزیر ارتباطات در دولت احمدی‌نژاد در کنار انواع و اقسام سامانه‌های ملی دیگر مطرح شد. اینترنت، فقط یکی است و ملی و غیر ملی ندارد. این حرف بی‌معنی از طرف برخی از طرفداران قطع اینترنت مطرح شده و رسانه‌ها و نمایندگان مجلس هم از این عبارت استفاده می‌کنند. آنچه به عنوان اتصال از شبکه‌های داخلی می‌توان از آن نام برد، در بهترین حالت یک اینترانت ملی است که به آن شبکه ملی اطلاعات هم می‌گویند.

2- پرداخت یارانه اینترنتی برای دلجویی از مردم:
اهدای هدیه و بذل و بخشش‌های اینترنتی از زوج‌های جوان آغاز شد، با خبرنگاران ادامه پیدا کرد و حالا بعد از بیش از یک هفته از قطع اینترنت، به کل مردم ایران داده می‌شود. ضمن این که هدیه یک گیگابایتی یک روزه، در مقابل روزها قطعی اینترنت هیچ است، اصولا باید پرسید چرا باید چنین هدیه و یارانه‌ای به افراد و گروه‌های خاص یا همه مردم ایران، آن هم از جیب خوب ملت داده شود؟

3- عذرخواهی بی‌فایده:
اگر شما مسوول قطع اینترنت نیستید، عذرخواهی شما از مردم بیهوده بوده و بهتر است انجام نشود. زمانی عذرخواهی معنی پیدا می‌کند که یک تفر از کرده خود پشیمان بوده و بگوید دیگر آن کار را تکرار نمی‌کند. اگر پشیمانی در کار نیست (و توجیهات امنیتی برای قطع اینترنت وجود دارد) و اگر در شرایط یکسان باز هم قطع اینترنت رخ می‌دهد و در نهایت اگر شما هیچ قدرتی در ماجرا ندارید، عذرخواهی شما بی‌فایده است و نهایتا می‌توانید با مردم همدردی کنید.

4- کسب و کارها اولویت دارند:
بحثی طولانی است که تنها اشاره‌ای به آن می‌کنم. شاید از منظر سرمایه‌داری، برطرف کردن هر مانعی که موجب اخلال در بازار و کسب سود می‌شود، اولویت هر نظامی ‌باید باشد، اما در بسیاری از دیدگاه‌های فلسفه اخلاق، از جمله نگاه‌هایی که در انقلاب اسلامی ‌قابل مشاهده و پیگیری است، این انسان است که در اولویت قرار دارد و نه کسب سود. هرچند قطع اینترنت کسب و کارها، به بسیاری از مردم ضرر می‌زند، اما با رفع اختلال اشخاص حقوقی (همانطور که در اولویت رفع اختلال بودند)، حقوق و کرامت انسانی رعایت نشده و بعدها نیز با طبقه‌بندی اینترنت، مشکلات مربوط به این حوزه حداقل از نظر اخلاقی رفع نمی‌شود.