ترامپ و متهم کردن گیمرها به دلیل کشتار خیابانی

اما ترامپ چرا بازی‌های ویدیویی را مقصر می‌داند و بازیکنان را متهم می‌کند؟

به تجربه ثابت شده که علم، تخصص، شواهد و حقیقت، موضوعات اصلی در ریاست جمهوری ترامپ نیست و با افزایش تعداد مردمی که در خیابان‌های آمریکا به خاک و خون کشیده می‌شوند، او باید کسی، یا چیزی را پیدا کند و تقصیر را به گردنش بیندازد. اما در واقع مقررات خرید اسلحه در آمریکا آنقدر سهل‌گیرانه است که می‌توانید به راحتی با مراجعه به والمارت، یک فروشگاه محلی یا نمایشگاه اسلحه یا حتی از دوست یا همسایه، سلاح بخرید.

می‌توانید تروریست، مجرم سابقه‌دار یا فردی افراط‌گرا باشید و در عین‌حال اسلحه‌ای با مجوز قانونی در اختیارتان باشد.

خود ترامپ هم روی این سستی و سهل‌گیری حساب ویژه‌ای کرده است. درست قبل از انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در سال 2016، ترامپ در مقابله با هیلاری کلینتون که تصمیم داشت قانون کنترل اسلحه را به تصویب برساند، طرفداران متمم دوم قانون اساسی آمریکا (که حق مردم برای داشتن و حمل اسلحه را به رسمیت می‌شناسد) را تهییج کرد. خاطرتان هست؟ نیویورک تایمز در آن زمان نوشت: ترامپ و کارزار تبلیغاتی‌اش به این صحبت‌ها به چشم شوخی نگاه نمی‌کردند، بلکه تصمیم داشتند از قدرت و رای حامیان آزادی اسلحه در برابر کلینتون به سود خود استفاده کنند.

افراد زیادی درباره سطح هوش ترامپ حرف می‌زنند. اما او به هیچ وجه آنقدر ساده‌لوح نیست که طرفداران حمل سلاح و کسب و کار اسلحه را، که خود تهییج‌شان کرده، علیه خود بشوراند. بنابراین، تقصیر را به گردن بازی‌های ویدیویی می‌اندازد. اظهارنظر ترامپ که تقصیر را متوجه بازی‌های ویدیویی می‌داند، البته توهین‌آمیزترین نظر در این رابطه نیست. یکی از نمایندگان جهموری‌خواه کنگره آمریکا اصرار دارد که کشتارهای جمعی، به شرط مقابله با نفوذ شرم‌آور مردان زن‌پوش قابل کنترل است!

بر خلاف اظهارنظر درباره مردان زن پوش، یکی دو تحقیق کوچک نتیجه داده که بازی‌های ویدیویی خشن می‌تواند موجب افزایش رفتارهای خشونت‌آمیز شود. این گزاره با تجربیات شخصی من هم همخوان است. وقتی بازی‌های ویدیویی خشن انجام می‌دهم، شاهد افزایش ناگهانی آدرنالین هستم که صرف کشتن موجودات جهش‌یافته، روبات‌های قاتل و زامبی‌های دیجیتالی می‌شود. این احساس خشم و رفتار تهاجمی البته در حد ده درصد زمانی است که می‌بینم ترامپ گیمرها را مقصر کشتارهای جمعی می‌داند؛ زیرا نمی‌خواهد یا علاقه‌ندارد که به صورت منطقی و معنی‌دار در رابطه با کنترل حمل اسلحه عملی انجام بدهد.

در واقع، شبی که ترامپ به ریاست جمهوری انتخاب شد، کنسول پلی‌استیشن‌ام را روشن کردم و خشم و نارضایتی‌ام را سر زامبی‌ها خالی کردم و حمام خون زامبی به راه انداختم –مکانی امن و فراگیر برای صرف کردن انرژی عاطفی، به روشی که هیچ تبعاتی در دنیای واقعی بشر نداشته باشد. اگر امثال ترامپ ذره‌ای قدردانی نسبت به فرهنگ عمومی، هنر برجسته یا مبتذل داشته باشند، باید بدانند که بشر اولیه دقیقا به دلیل فراگردهای عاطفی و احساسی، هنرهایی مثل تئاتر را خلق کرده و سرگرمی‌هایی مانند بازی‌های ویدیویی هم آبشخور مشابهی دارند.

اگر ترامپ واقعا نگران تاثیر بازی‌های ویدیویی است، انتظار دارم که سریعا شکسپیر را هم محکوم کند؛ زیرا حجم عظیمی از خشونت را با نمایشنامه‌هایش به خورد بچه‌ مدرسه‌ای‌های ما می‌دهد. در بازی Call of Duty تیراندازی زیادی رخ می‌دهد. اما گمان کنم، از حدقه درآوردن چشم (شاه‌لیر)، مسموم‌کردن جمعی (هملت) و تجاوز به عنف و آدمخواری (تیتوس آندرونیکوس) خشونت جسمی بسیار بیشتری را در خود دارد.

در کتاب مقدس مسیحیان (عهد عتیق) نیز توصیفاتی خشونت و خون‌ریزی کم نداریم؛ کودک خواری (کتاب پادشاهان 6:28 و 29)، ختنه (سفر خروج 4:25 و 26) و تجاوز گروهی (کتاب داوران 19:25). تاریخ ایالات متحده نیز خود پر از خشونت است و بنیان این کشور بر نسل کشی و خون مردمان اولیه این قاره بنا شده است و پس از آن هم، برده داری.

ترامپ اگر می‌خواهد حرفش تناقض نداشته باشد، باید همه اینها را نفی کند. اما او چنین نمی‌کند، زیرا ثبات و انسجام از ویژگی‌های رهبری نیست که بازی‌های ویدیویی را محکوم می‌کند؛ در حالی که حتی اسم ده تا بازی را هم نمی‌داند. او از روی دستگاه نمایش متن در سخنرانی تلویزیونی به بازی‌های ویدیویی می‌تازد، اما از روشن کردن یک دستگاه اکس‌باکس هم عاجز است. این آدم علاقه‌ای به آمار ندارد؛ آماری که نشان می‌دهد 60 درصد آمریکایی‌ها روزانه به بازی‌های ویدیویی می‌پردازند و در عین حال این 60 درصد به روی هم هفت‌تیر نمی‌کشند. یا اینکه 45 درصد گیمرهای آمریکایی زنان هستند؛ اما عامل 96.2 درصد از حوادث کشتار جمعی در این کشور مردان هستند. یا اینکه 70 درصد والدین آمریکایی می‌گویند که بازی‌های ویدیویی تاثیر مثبتی روی فرزندان‌شان داشته است. یا اینکه در کشورهای دیگر مانند استرالیا هم گیمرها دقیقا از بازی‌های مشابهی استفاده می‌کنند؛ اما قوانین کنترل اسلحه در استرالیا سخت‌گیرانه است و در این کشور فقط یک مورد کشتار در یک سال صورت گرفته؛ آن هم با اسلحه غیر قانونی؛ در حالی که در آمریکا شاهد 255 مورد کشتار بوده‌ایم. یا اینکه همه قاتل‌ها گیمر نبوده‌اند؛ اما در همه موارد تیراندازی یک عامل مشترک وجود دارد و آن اسلحه است.

زمانی که ترامپ به ریاست جمهوری انتخاب شد؛ موفقیتش را مدیون مشاورش، استیو بنن بود که او هم به نوبه خود، گیمرهای مرد را پشت سر او بسیج کرد. پیروزی تبلیغاتی بنن در این بود که آنهایی را که دلزده از فمینیسم و سایر حرکت‌های اجتماعی به فضای بازی‌های ویدیویی روی آورده بودند، به پشتیبانی از برند ترامپ و نگاه اقتدارگرای طرفدار برتری نژاد سفید به حرکت درآورد.

خب، بچه‌ها! این همان دولت اقتدارگرایی است که به آن رای دادید. حالا که خون در خیابان‌ها جاری است، ترامپ شما را مقصر می‌داند. روش بازی او هم تغییر نخواهد کرد؛ اما شاید، می‌گویم شاید؛ شما قادر به ایجاد تغییر باشید.