نسخه الکترونیکی و 2 پرسش ساده

آی‌تی‌من- اما ظاهرا تصمیم‌گیران و ذینفعان طرح، بر خلاف هشدارهای بسیار، نظر دیگری داشتند و به ضرب و زور انبوهی از وعده‌ها و آمارهای یکسویه، اجرای طرح را کلید زدند.

حالا همه می‌دانند که بازندگان اصلی این طرح مردم و بیمارانی هستند که دستشان کوتاه است و باید هزینه بلاتکلیفی طرح را تا اطلاع‌ ثانوی از جیب‌شان بپردازند. 

آذرماه سال قبل سازمان‌های بیمه‌ای کشور با قطعیت اعلام کردند که کم و کاستی‌های طرح مذکور تا اول دیماه 1400 به پایان می‌رسد و طرح تکمیل می‌شود.

معدود رسانه‌هایی که دنبال ماجرا بودند، این تاریخ را ثبت کردند و از نزدیکی‌های دیماه پیگیری شروع شد. اول دیماه سال 1400 که رسید، اطلاعیه‌ای منتشر شد که بر اساس آن به پیشنهاد وزارت بهداشت و وزارت ارتباطات، زمان اجرای کامل طرح به اول اردیبهشت سال 1401 موکول شود.

پس از گذشت 4ماه و رسیدن به وعده اول اردیبهشت و در حالیکه همچنان اخبارِ هشدارها و کاستی‌های طرح از پایتخت گرفته تا گوشه و کنار کشور جریان داشت و پیدا بود که طرح کامل نخواهد شد، این بار معاون درمان وزارت بهداشت به صحنه آمد و به راحتی گفت: با همکاری سه وزارتخانه‌ بهداشت، ارتباطات، اطلاعات و بیمه‌ها، طرح نسخه‌نویسی الکترونیک تا پایان سال جاری کامل اجرا خواهد شد.

وی با تقدیر از افتخارآفرینی در اجرای طرح مذکور گفته: برنامه نسخه‌نویسی الکترونیکی بیش از ۹۰ درصد پیشرفت داشته و کاری که در ۱۶ سال گذشته بر زمین مانده بود در چهار ماه اخیر به این میزان پیشرفت کرده است.

بگذارید بر خلاف برخی آمارها و اظهارات معدود نمایندگان مجلس و دیگر نهادها، ما هم فرض را بر صحت آمار بیش از 90درصدی وزارت بهداشت گذاشته و تنها دو سوال بپرسیم:

1= پرسش نخست اینکه طرحی که بیش از 90درصدش 4 ماهه اجرا شده، چرا برای اجرای احتمالا 8درصد باقیمانده به 11 ماه دیگر زمان نیاز دارد؟

2= فرض کنیم این طرح نیز در حالتی عادی و بدون هیچ اعتراضی به سرنوشت طرح‌هایی نظیر کارت هوشمند ملی و شبکه ملی اطلاعات و امثالهم دچار شود، لذا پرسش دوم این است که چرا تا آن زمانِ نامعلوم، نسخه‌های کاغذی به موازات تکمیل طرح حفظ نشد تا مردم نیز به این مکافات نیفتند؟ پاسخ با شما.