فرقی میان بود و نبود «شفافیت» نیست

Shemirani@

* مناقصات شرکت زیرساخت محدود و اغلب بدون دعوت از تولیدکنندگان داخلی برگزار می شود.
* با وجود رویکرد مثبت وزارت ارتباطات در حوزه شفافیت اداری، این رویکرد تاکنون در قراردادهای بزرگ خرید در دستور کار قرار نگرفته و خود به مانعی برای رشد شرکت های داخلی تبدیل شده است.
* بخش عمده صنعت مخابرات در ایران در اختیار نهادهای دولتی و شبه دولتی است.
*  قراردادها اغلب دارای زوایای مبهم و پنهان فروانی بوده اند که نهادهای وابسته به وزارت ارتباطات نسبت به شفاف شدن فرآیند انعقاد و سرانجام این قراردادها اقدام چندانی انجام نداده اند.

این که به ابهامات مذکور پاسخ داده شود یا نه، چندان مهم نیست. مهم این است که چرا چنین رویه ای به نوعی حق، حیاط خلوت یا منطقه ممنوعه در برخی دستگاه های دولتی تبدیل شده است؛ آن هم در وزارت ارتباطات که در بیشترین پیگیری و مسوولیت را برای شفافیت اطلاعات داشته و باقی نهادها را بابت کندی در پیوستن به دولت الکترونیکی ملامت می کند.

در نظر داشته باشیم که حالا در سامانه به اصطلاح دسترسی آزاد به اطلاعات، به بخشی از پرسش ها به اسم محرمانگی پاسخ داده نمی شود و به برخی از سوالات هم گنگ و کلی پاسخ داده می شود. لذا ما راهی رویایی و تقریبا نامعلوم تا تحقق شفافیت داریم. اما اینجا ظاهرا موضوع مهمی از قلم افتاده است، همین «شفافیت» دور از دسترس، قرار نبوده و نیست که پایان راه و خوشبختی ما باشد. قرار است این شفافیت ما را به سلامت و اصلاح رهنمود کند. نه آنکه صرفا رونوشتی از مشکلات، ابهامات و تخلفات را هم به اسم شفافیت در اختیار مردم نیز بگذاریم و تمام.

در پایان هم بد نیست یادی کنیم از ماجرای وارادات خودروهای لوکس و ماجرای دریافت کنندگان میلیاردها دلار ارز دولتی که به اصطلاح با انتشار فهرستی ناقص، شفاف سازی! شد اما همچنان خبری از نتیجه و اقدام نیست.