هوش مصنوعی طعم نمک و شکر را تشخیص می‌دهد

آی‌تی‌من- «سوبیر گوش» یکی از مولفان این پژوهش می‌گوید: این دستگاه هنگام ردیابی نمک می‌تواند یون‌های سدیم را حس کند. این بدان معناست که ابزار قادر به چشیدن نمک است.

اسپاتارشی داس یکی دیگر از مولفان پژوهش می‌گوید: اگر فرد بتواند از بین تمام غذاها یک گزینه را انتخاب کند، احتمالا به سراغ غذاهای مورد پسندش می‌رود. فرد غذایی که خیلی تلخ باشد را نمی‌خورد، بلکه احتمالا غذایی شیرین تر را انتخاب می‌کند.

این محققان با الهام از شیوه چشیدن غذا در انسان‌ها، یک مدار چشایی ابداع کردند که رفتارهای غذا خوردن در انسان را تقلید می‌کند.

آنها برای تقلید چشایی انسان، یک نسخه ساده بیومتریک از این فرایند را ابداع کردند که شامل یک زبان و یک غشای چشایی الکترونیک است که با مواد ۲ بعدی ساخته شده بودند. پرزهای چشایی نیز شامل حسگرهای الکترونیکی کوچک و گرافنی قادر به ردیابی گاز یا مولکول‌های شیمیایی هستند. ابزار مذکور با کمک آنچه گفته شد نمک یا شکر را ردیابی کرد.

بخش دیگر مدار از نوعی ترانزیستورهایی استفاده می‌کند که سیگنال‌های پیشین را با کمک دی سولفید مولبیدیم به یاد دارد و «ممترانزیستور» (memtransistor) نام دارد. این روند به محققان اجازه می‌دهد تا یک غشای چشایی الکترونیک طراحی کنند که عصب‌های گرسنگی مبتنی بر فیزیولوژی را با اعصاب اشتها مبتنی بر روانشناسی و یک مدار تغذیه بهم متصل کند.

در این تحقیق آمده است: فیزیولوژی و روانشناسی هر دو نقش‌های مهمی‌در رفتار انسانی، تصمیم گیری در مغز و فرآوری اطلاعات حسگر دارند. این امر نشان می‌دهد یک ارتباط فیزیکی بین فیزیولوژی و روانشناسی وجود دارد. عوامل انگیزش این فعالیت‌های عصبی در ذهن ما شکل فیزیکی یا فیزیولوژی دارند، حال آنکه وضعیت روانی فرد نقش تنظیم کننده را دارد.

داس در این باره می‌گوید: تمرکز اصلی فعالیت ما انتقال بخش احساسی هوشیاری به هوش مصنوعی بود. احساس حوزه ای وسیع برای محققان حوزه روانشناسی است. اما مدل‌های ریاضی و مجموعه‌های مختلف داده برای مهندسان رایانه برای مقاصد طراحی اهمیت دارند. رفتار انسان را به راحتی می‌توان رصد کرد اما اندازه گیری آن کاری مشکل است و به همین دلیل تقلید آن در یک روبات و هوشمندسازی آن از لحاظ احساسی کاری بسیار دشوار به حساب می‌آید. هیچ راه واقعی برای انجام این کار وجود ندارد.