چرا تشکل‌های صنفی نادیده گرفته می‌شوند؟
علی شمیرانی / مولف
تاریخ انتشار
شنبه ۲۷ مرداد ۱۴۰۳ ساعت ۱۱:۵۳
آی‌تی‌من- تعدادشان اندک است، اما از آنجا که بنا به شرایطی توانسته‌اند از بنیه‌های اقتصادی خوب برخوردار شوند، در هر همایش و سمینار و تریبونی که برپاست، به عنوان چهره‌های تکراری و ثابت در حال سخنرانی هستند و همواره هم نقش شاکی و قربانی را بازی می‌کنند.
این وضعیتِ برخی از مدیران شرکت‌های اینترنتی و اقتصاد دیجیتال است که پروژه‌بگیران سایبری و شبه‌رسانه‌های زیادی را نیز در اختیار دارند و همچون گذشته در تلاشند تا صدایشان را بلندتر به گوش مدیران جدید برسانند.
این قبیل افراد اما گاه به پشتوانه تشکل‌های کوچکی که ایجاد کرده‌اند، برای بهتر دیده‌شدن، صرفا انتقاد و گلایه از همه چیز را در دستور کار گذاشته‌اند و متعاقبا نیز انتظار توجه و حمایت بیشتر دارند.
البته گاه با خط و نشان و تخریب مدیران قبلی، این پیام را به مدیران جدید و در راه انتصاب مخابره می‌کنند که مبادا با ایشان همراهی نکرده و سرشاخ شوند، چون مشابه همین رفتار را با آنها نیز در پیش خواهند گرفت.
بماند که در تناقضی آشکار، از قضا این عده که صدای نقد و تهدیدشان بلندتر است، وقتی به گزارش‌های منتشره سالانه خودشان مراجعه می‌کنید، مکررا آمار رشد در کسب‌وکارهایشان را می‌دهند.
لیکن بین نقد و تهدید تفاوت زیادی با مطالبه‌گری وجود دارد. در تعاریف آمده: «مطالبه‌گری آداب و قواعدی دارد که یکی از مراحل ابتدایی آن شناخت معضلات و مشکلات و بیان آن با شیوه اصولی، علمی، صحیح و جامع‌نگرانه است. سپس باید مجدانه، مودبانه، معقولانه، مسئولانه، پرتلاش و یکصدا در مسیر حل مشکلات، با دستانی پر از راهکارها و پیشنهادهای سالم و متقن، گام‌های استوار و مستمر برداشت.»
این موضوع از انتظارات اولیه و ابتدایی به ویژه از تشکل‌های صنفی است که اگر در واقع بنای بر رفع مسایل صنفی را دارند و به دنبال رفع مشکلات شخصی و شرکتی برخی خواص نیستند، باید به شیوه‌ای که ذکر شد، پیش روند.
اگرچه از آنها که خود مساله‌دار بوده و لاجرم رویه تهدید و تخریب را در پیش گرفته‌اند، انتظار تغییر رویکرد نمی‌رود و رسانه‌های معلوم‌الحال و پروژه‌بگیران سایبری نیز تنها پول را می‌شناسند و روزی تبلیغ یک کلاهبرداری را می‌کنند، یک روز گزارش پیشرفت کارفرمایشان را منتشر می‌کنند و روز دیگر نقد آنها به وضع نامطلوب را!
لذا اینجاست که اگر یک مدیر و مسوول هم گوش شنوایی برای شنیدن غرزدن‌های کاذب و عدم پذیرش مدیران برخی تشکل‌های صنفی یا رسانه‌های همسو با آنها را نداشته باشد، چندان جای نقد و گلایه‌ای باقی نمی‌ماند، چون آنها می‌دانند خواسته اصلی ایشان چیست؛ «پول و رانت و امتیاز بیشتر و نادیده‌گرفتن تخلفات.»
این وضعیتِ برخی از مدیران شرکت‌های اینترنتی و اقتصاد دیجیتال است که پروژه‌بگیران سایبری و شبه‌رسانه‌های زیادی را نیز در اختیار دارند و همچون گذشته در تلاشند تا صدایشان را بلندتر به گوش مدیران جدید برسانند.
این قبیل افراد اما گاه به پشتوانه تشکل‌های کوچکی که ایجاد کرده‌اند، برای بهتر دیده‌شدن، صرفا انتقاد و گلایه از همه چیز را در دستور کار گذاشته‌اند و متعاقبا نیز انتظار توجه و حمایت بیشتر دارند.
البته گاه با خط و نشان و تخریب مدیران قبلی، این پیام را به مدیران جدید و در راه انتصاب مخابره می‌کنند که مبادا با ایشان همراهی نکرده و سرشاخ شوند، چون مشابه همین رفتار را با آنها نیز در پیش خواهند گرفت.
بماند که در تناقضی آشکار، از قضا این عده که صدای نقد و تهدیدشان بلندتر است، وقتی به گزارش‌های منتشره سالانه خودشان مراجعه می‌کنید، مکررا آمار رشد در کسب‌وکارهایشان را می‌دهند.
لیکن بین نقد و تهدید تفاوت زیادی با مطالبه‌گری وجود دارد. در تعاریف آمده: «مطالبه‌گری آداب و قواعدی دارد که یکی از مراحل ابتدایی آن شناخت معضلات و مشکلات و بیان آن با شیوه اصولی، علمی، صحیح و جامع‌نگرانه است. سپس باید مجدانه، مودبانه، معقولانه، مسئولانه، پرتلاش و یکصدا در مسیر حل مشکلات، با دستانی پر از راهکارها و پیشنهادهای سالم و متقن، گام‌های استوار و مستمر برداشت.»
این موضوع از انتظارات اولیه و ابتدایی به ویژه از تشکل‌های صنفی است که اگر در واقع بنای بر رفع مسایل صنفی را دارند و به دنبال رفع مشکلات شخصی و شرکتی برخی خواص نیستند، باید به شیوه‌ای که ذکر شد، پیش روند.
اگرچه از آنها که خود مساله‌دار بوده و لاجرم رویه تهدید و تخریب را در پیش گرفته‌اند، انتظار تغییر رویکرد نمی‌رود و رسانه‌های معلوم‌الحال و پروژه‌بگیران سایبری نیز تنها پول را می‌شناسند و روزی تبلیغ یک کلاهبرداری را می‌کنند، یک روز گزارش پیشرفت کارفرمایشان را منتشر می‌کنند و روز دیگر نقد آنها به وضع نامطلوب را!
لذا اینجاست که اگر یک مدیر و مسوول هم گوش شنوایی برای شنیدن غرزدن‌های کاذب و عدم پذیرش مدیران برخی تشکل‌های صنفی یا رسانه‌های همسو با آنها را نداشته باشد، چندان جای نقد و گلایه‌ای باقی نمی‌ماند، چون آنها می‌دانند خواسته اصلی ایشان چیست؛ «پول و رانت و امتیاز بیشتر و نادیده‌گرفتن تخلفات.»
مولف : علی شمیرانی
