روبات‌ها خیاط می‌شوند

آی‌تی‌من- یوجن سولوجو، سرپرست پروژه‌ای در آزمایشگاه زیمنس در سانفرانسیسکو که از سال 2018 بر روی خودکارسازی تولید پوشاک کار کرده است، می‌گوید: پوشاک تنها صنعت تریلیون دلاری است که هنوز خودکار نشده است.

ایده استفاده از روبات‌ها برای بازگرداندن خطوط تولید از خارج به داخل کشورها در طول همه‌گیری شیوع پیدا کرد، زیرا مشکلات متعدد زنجیره‌ تامین خطرات تکیه بر کارخانه‌های دور را نشان داد.

پیدا کردن راهی برای حذف کارگر انسانی در چین و بنگلادش، می‌تواند روند بازگشت خطوط تولید پوشاک را به بازارهای مصرفی غرب تسریع کند. اما این موضوعی حساسیت برانگیز است.

بسیاری از تولیدکنندگان پوشاک از صحبت در مورد تلاش برای اتوماسیون پرهیز می‌کنند؛ زیرا این موضوع باعث نگرانی کارگران در کشورهای در حال توسعه می‌شود. 

جاناتان زورنو، که تکنیکی را برای خودکارسازی برخی از بخش‌های کارخانه‌های شلوار جین ابداع کرده است، می‌گوید که علاوه بر انتقادهای آنلاین، یک تهدید به مرگ نیز دریافت کرده است.

یکی از سخنگویان Levi›s گفت که می‌تواند تایید کند که این شرکت در مراحل اولیه پروژه‌ای مشارکت دارد، اما از اظهار نظر بیشتر در این باره خودداری کرد.

مشکل روبات با پارچه 
اما خیاطی چالش ویژه‌ای برای اتوماسیون محسوب می‌شود.

برخلاف سپر ماشین یا بطری پلاستیکی که هنگام کار روبات با آنها، شکل خود را حفظ می‌کنند، پارچه شل و ول است و دارای مجموعه‌ای بی‌پایان از ضخامت‌ها و بافت‌ها است. روبات‌ها از مهارت دست انسان برخوردار نیستند. 

به گفته پنج محققی که رویترز با آنها مصاحبه کرده، مطمئناً، روبات‌ها در حال پیشرفت هستند، اما سال‌ها طول می‌کشد تا به طور کامل توانایی در کار با پارچه را به دست بیاورند.

اما چه می‌شود اگر بخشی از این فرایند با ماشین انجام شود تا حداقل تفاوت هزینه تولید در غرب با کارگاه‌های چین و بنگلادش کاهش بیابد؟ این هدف و تمرکز تحقیقاتی است که اکنون در حال انجام است.

به گفته سولوجو، کار در زیمنس از تلاش‌هایی برای ساخت‌ نرم‌افزاری به منظور هدایت روبات‌ها شروع شد که بتوانند با انواع مواد منعطف، مانند کابل‌های سیمی‌نازک، کار کنند. اما به زودی متوجه شدند که یکی از اهداف آنها می‌تواند لباس باشد. 

بر اساس داده‌های استاتیستا، ارزش بازار جهانی پوشاک 1.52 تریلیون دلار برآورد شده است.

زیمنس با موسسه روباتیک پیشرفته برای تولید همکاری کرد. این موسسه در سال 2017 و با حمایت وزارت دفاع با هدف کمک به کارخانجات قدیمی‌در زمینه یافتن راهی برای استفاده از فناوری‌های جدید تاسیس شد.

آنها یک استارتاپ در سانفرانسیسکو را با رویکردی امیدوارکننده برای حل مشکل کار با پارچه شناسایی کردند. استارتاپ Sewbo به جای اینکه به روبات‌ها نحوه کار با پارچه را بیاموزد، پارچه را با مواد شیمیایی محکم می‌کند تا روبات بتواند با آن به سادگی کار کند و پس از تکمیل کار، لباس تمام شده شسته می‌شود تا عامل شیمیایی محکم کننده از بین برود.

زورنو، مخترع  Sewboمی‌گوید: تقریباً تمامی‌البسه جین هم پس از دوخت، شسته می‌شوند؛ بنابراین با این سیستم تولید مطابقت دارند.

استخدام روبات‌های خیاط
این تلاش تحقیقاتی در نهایت به چندین شرکت پوشاک، از جمله Levi›s و Bluewater Defense LLC، یک تولید کننده کوچک آمریکایی یونیفرم‌های نظامی، گسترش یافت. آنها 1.5 میلیون دلار کمک مالی از موسسه روباتیک پیتسبورگ دریافت کردند تا این تکنیک را آزمایش کنند.

تلاش‌های دیگری برای خودکارسازی کارخانه‌های خیاطی وجود دارد. به عنوان مثال، استارت‌آپی در ایالت جورجیا به نام Software Automation، ماشینی ساخته است که می‌تواند تیشرت‌ها را با کشیدن پارچه آنها روی یک میز مخصوص، بدوزد.اریک اسپکی، مدیرعامل Bluewater Defenseاما نسبت به رویکرد Sewbo تردید دارد. اسپکی می‌گوید: استفاده از مواد مستحکم کننده در لباس، مرحله‌ای به فرایند تولید اضافه می‌کند که هزینه‌ها را افزایش می‌دهد.

او البته می‌افزاید که این فرایند برای تولیدکنندگانی که البسه خود را به عنوان بخشی ازمراحل تولید می‌شویند، منطقی است.

 اولین قدم؛ ورود روبات‌ها به کارخانه
سانجیو بال، دو سال پیش یک کارخانه شلوار جین کوچک در مرکز شهر لس آنجلس به نام سایتکس (Saitex) افتتاح کرد. او روی روبات‌های Sewbo  مطالعه کرده و هم اکنون برای نصب نخستین روبات در خط تولید خود به صورت آزمایشی آماده می‌شود.

او در ماه سپتامبر گذشته زمینه‌ها را برای به‌کارگیری روبات آماده کرده و می‌گوید که کارگران و دوزندگان برای وظایف جدیدی در فرایند تولید آماده شده‌اند.

وی می‌گوید: اگر این روش جواب بدهد، دلیلی ندارد که دوباره تولید شلوار جین در مقیاس بزرگ در ایالات متحده آمریکا نداشته باشیم.