جهانی سازی از نوع چهارم

آی‌تی‌من- فریدمن در آن کتاب که در سال ۲۰۰۵ منتشر شد، نوشت که از نظر او، در نخستین نسخه جهانی‌سازی، ویژگی اصلی نقش محوری دولت ها در پیشبرد جهانی سازی بوده است، اما در نسخه دوم، با توسعه و قدرت گرفتن شرکت های عظیم چند ملیتی، ابتکار عمل به دست این شرکت ها افتاده و دیگر دولت ها به تنهایی، بازیگر اصلی جهانی سازی نبودند.

او در نهایت نوشت که در ابتدای قرن ۲۱، بشر با نسخه سوم جهانی سازی رو به رو است که در آن ابزارهایی مانند کامپیوتر، نرم افزارهایی مانند ویندوز که کار با کامپیوتر را تسهیل کرد و شرکت هایی چون «دل» که کامپیوتر ارزان ساخت، «جهان مسطح» شکل گرفته است؛ جایی که زنجیره جهانی تولید به وجود آمده و همگرایی در هم تنیده اقتصاد جهانی از هر زمان دیگری بیشتر شده است.

نسخه چهارم جهانی سازی در واقع عنوان ابتکاری «کلاوس شوآب» برای دنیای سال ۲۰۱۹ است که در آن، جهانی سازی با بحران های عمیقی مانند برگزیت، محبوبیت ملی گرایی اقتصادی و پوپولیسم و چهره هایی مانند دونالد ترامپ رو به رو است.

«کلاوس شوآب» معتقد است که شرکت های بزرگ، نخبگان و سازمان های بین المللی موثر، باید جهانی سازی جدیدی تعریف کنند که در آن راه حل همه این بحران ها وجود داشته باشد و دوگانه هایی مانند همه جانبه گرایی در برابر دوجانبه گرایی، تجارت آزاد در برابر حمایت گرایی، پیشرفت تکنولوژی در برابر از دست رفتن مشاغل، مهاجرت در برابر حمایت از شهروندان، و رشد اقتصادی در برابر کاهش اختلاف طبقاتی، از بین برود.

به بیان دیگر، نسخه چهارم جهانی سازی که در نشست پیش روی داووس در سال ۲۰۱۹ به بحث گذاشته خواهد شد، واکنش این نشست به همان بحران هایی است که ایده های داووس را به چالش کشیده و پاسخ های احتمالی که شرکت کنندگان خواهند یافت، شالوده اصلی آن خواهند بود. 

 جهانی سازی در دنیای فناوری
به گفته مایکل اسپنسر، کارشناس بلاکچین و محقق آینده گرای فناوری، ما می توانیم مفهوم جهانی سازی 4 را به عنوان همگرایی روندهایی تعریف کنیم که به انقلاب صنعتی چهارم خلاصه می شوند. به طور کلی، این اصطلاح توسط مدیران اجرایی، دولت ها، سیاستگذاران و صنایع برای توصیف فناوری هایی چون هوش مصنوعی، محاسبات کوانتومی، چاپ سه بعدی و اینترنت اشیا مورد استفاده قرار می گیرد. همچنین می توان به فناوری هایی اتلاق کرد که در دهه های آینده بیشترین تاثیر را در روند توسعه اقتصادی خواهند داشت. 

در حالی که این اصطلاح کمی سنگین و ثقیل به نظر می رسد، از زمانی که فناوری های نسل پنجم اینترنت و به ویژه نقطه تلاقی آنها با هوش مصنوعی و اینترنت چیزها (IoT) شکل گرفته اند، سال ۲۰۱۹ به تدریج وارد عصر aIoT (ترکیب هوش مصنوعی و اینترنت چیزها) می شود. گارتنر پیش بینی می کند که تا سال ۲۰۲۲، بیش از 80 درصد پروژه های اینترنت چیزها جزئی از هوش مصنوعی خواهند شد. 

شرکت هایی مانند آمازون، شیائومی، SenseTime و علی بابا تاکید بسیاری بر آینده aIoT و آوردن این نگرش در استراتژی بزرگ خود به عنوان کسب و کار دارند. 

در حالی که سازمان های بزرگ در صنایع مختلف در حال حاضر در حال کشف قدرت هوش مصنوعی و اینترنت اشیا هستند تا بتوانند راهکارها و رویکردهای جدیدی ارایه دهند که از میان آنها می توان به هواوی اشاره کرد که به تازگی به سرقت اسرار تجاری شرکت های آمریکایی متهم شده است. هواوی همانند یک غول حامی نسل پنجم و اینترنت اشیا، به راحتی می تواند در aIoT نیز پیشگام جهان شود. 

 بررسی جرایم فیس بوک و هواوی از منظر قانونگذاری فناوری
نشست سالانه مجمع جهانی اقتصاد هفته آینده کار خود را آغاز خواهد کرد. نماد این نشست جهانی شدن است، بنابراین التزامش به ایجاد یک جهان متصل برای همه، نه فقط تعداد کم، تاکنون تا این حد اهمیت پیدا نکرده است. پس کاملا مشخص است که برای جهانی سازی ۴ نه تنها اطلاعات دیجیتال اهمیت پیدا می کند، بلکه مقولاتی چون قانونگذاری، استاندارد جهانی در اخلاقیات فناوری و نوآوری و بهبود ارتباط میان رهبران انسانی نیز از اهمیت بالایی برخوردار خواهند شد. 

در حالی که آمازون در حال افزایش سهام خود در مناطقی چون هند است، شرکت هایی چون یابت دنس، بایدو و علی بابا با سرعت نجومی در آسیای جنوب شرقی، ژاپن و هند در حال رخنه کردن و گسترش هستند. با جهانی شدن نوع ۴، آسیا احتمالا به جایگاه جهانی همکاری های دولتی و خصوصی تبدیل خواهد شد و دو دهه دیگر رنسانس مناطقی چون هند و اندونزی رخ خواهد داد.  توسعه این کشورها و همکاری میان آنها جهان را به نیمه دوم قرن ۲۱ خواهد کشاند و دلیل این امر، جمعیت عظیمی از توان بالقوه و باورنکردنی این منطقه است. 

 شرکت های فناوری و سیاستمداران
در حالی که سیاستمداران و رهبران جهان در نشست داووس شرکت می کنند، در واقع این شرکت های فناوری هستند که جهان را به انقلاب صنعتی چهارم می کشانند. سیاستمداران می آیند و می روند، اما این شرکت های جهانی هستند که قدرت نوآوری، تغییر و تحقق شهروند جهانی و مشتریان جهانی را در دست دارند. 

در چارچوب مرحله بعدی جهانی سازی 4.0، واقعیت اقتصاد فناوری محور یا techno–economic هنوز زاییده نشده است. به عنوان مثال جالب است بدانید که 65 درصد از کودکانی که امروز به مدرسه می روند، در آینده شغل هایی خواهند داشت که اصلا امروز وجود خارجی ندارند. و جالب تر اینجاست که در حالی که پیش بینی می شود اروپا و آمریکای شمالی به طور گسترده ای با کمبود افراد ماهر مواجه خواهند شد، بسیاری از استعدادهای جوانان جهان از آسیا سر بیرون می آورند. 

و در حالی که دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا سفر خود را به نشست سالانه نخبگان مالی جهانی به بهانه تعلیق دولتش لغو کرد، داووس هنوز هم نشان می دهد که چگونه عدم تعادل قدرت در جهان می تواند برای توسعه اقتصادی آینده، برابری، حقوق بشر و چالش مواجهه با بحران های جهانی خطرساز باشد. 


منابع: BBC و Medium