اما مساله اینجاست که همین نیم‌ترنتی که با کندی هم به دست مشترکان می‌رسد، هر از گاهی دچار اختلال‌های جدی می‌شود و ظاهرا تبدیل به یک رویه شده است.

اینکه علت این اختلالات، آزمون و خطاها، در راستای ارایه اینترنتِ پاک و سالم به مردم است یا مشکلات زیرساخت‌ها یا حوادث طبیعی و غیرطبیعی به درستی روشن نیست. اما مساله اینجاست که گاه این مشکلات اصلا انکار می‌شود، گاه که وسعت اختلال‌ها کلان است، پذیرفته می‌شود و در این موارد نیز یا علت دقیقا معلوم نیست و یا علتی ذکر می‌شود که اصولا صحت و سقم آن روشن نیست.

اگرچه بابت اختلال‌ها هم گاهی عذرخواهی می‌شود و گاهی هم نه و گویی ارایه «نیم‌ترنتِ پایدار!» نه وظیفه، بلکه یک لطف است.

لذا شاید این خواسته هم در شرایط فعلی کمی شوخی به نظر برسد، اما ظاهرا باید فاتحه مساله مهمی به نام SLA یا همان توافقنامه سطح خدمات در خصوص نیم‌ترنتِ کشور را هم خواند، به خصوص اختلال‌هایی که از سمت وزارت ارتباطات است.

در این میان اما پیگیریِ حقوق کاربران و مشترکانِ نیم‌ترنت نیز خود داستان دیگری دارد. چراکه برخی تشکل‌های بخش خصوصی به واسطه روابط و وابستگی‌های مالی، کاری یا پروژه‌ای با وزارت ارتباطات، اصولا کارکرد صنفی خود را از دست داده‌اند و با کمترین هزینه و مواجهه، از کنار موضوعاتی از این دست می‌گذرند.

از سوی دیگر کاربرانِ نیم‌ترنت نیز نهادی مستقل برای رصد و پیگیریِ مشکلات ندارند و آنچه فعلا در دسترس است، استناد برخی رسانه‌ها و کاربران شبکه‌های اجتماعی به منابع خارجی برای اعلام اختلال‌هاست، آن هم بدون روشن شدن علت‌ها، جبران خسارات و پوزشی از این بابت.

مخلص کلام اینکه ظاهرا همانطور که تبدیل «اینترنت» به «نیم‌ترنت» در ایران، به رغم انبوهی از اعتراضات و انتقادات، امری عادی و جاافتاده شده است، ظاهرا در فاز بعدی، اختلال و بود و نبودِ نیم‌ترنت نیز مثل ترافیک، آلودگی‌ هوا و انبوهی از دیگر مشکلاتِ همیشگی، در حال عادی‌سازی و تبدیل شدن به یک رویه است. آن هم در سایه ضعف و نبود نهادهای کنشگر، هدفمند و پیگیر در این عرصه.

ITMen