کریتم معتقد است «در حالی که دولت‌ها، از جمله در خاورمیانه، به دنبال تحول دیجیتال به ‌عنوان ابزاری برای رشد اقتصادی هستند اما هنوز هم این تصور وجود دارد که اینترنت، یک "امتیاز" است، نه یک "حق!"»

باور این تصور و نگاه سخت است، اما در عمل به نظر می‌رسد اعتقاد او واقع‌بینانه است. 

اینترنتِ طبقاتی در کشور ما که به موجب آن دسترسی به اینترنت به عنوان یک امتیاز برای برخی اقشار در نظر گرفته می‌شود، به نوعی تاییدی بر وجود چنین دیدگاهی است.
مثل ممنوعیت و محرومیت استفاده از خودروهای بین‌المللی در کشور و داشتن امتیاز برخی برای استفاده از خودروهای خارجی و دیگر موارد مشابه.

با این نگاه و فلسفه چه بسا در دور جدیدِ راه‌اندازیِ تولید موبایل در کشور نیز روال مشابهی رخ دهد و صرفا گوشی‌هایی در ایران قابل استفاده و فعالسازی باشند که احتمالا قابلیت‌های محدود و مشخصی دارند.

این که چرخه «تبدیل حقوق به امتیازات» تا کجا و در چه سطوحی قابل پیشرفت و اعمال است، روشن نیست، اما آنچه قابل درک و لمس است، وجود اراده‌ای مصمم بر اجرا و پیشبرد این نگاه است، آن هم بدون مخالفتی از سوی دیگر نهادهای ذیربط.

البته شاید برخی ذهن‌ها، بلافاصله روی هزینه‌ها و خسارات بزرگ و بلند مدت ناشی از چنین رویکردی متمرکز شود، اما این موضوع نیز تاثیری بر این نوع نگاه و تصمیمات ندارد.

مارک اوون جونز، دانشیار دانشگاه حمد بن خلیفه قطر و متخصص اطلاعات نادرست دیجیتال نیز در این مصاحبه پاسخِ دغدغه فوق را داده و می‌گوید: «من فکر می‌کنم هزینه اقتصادی، یک عامل بازدارنده برای اختلال و قطعی اینترنت است اما فکر نمی‌کنم این عامل بازدارنده، بر این تصور که مسدودسازی اینترنت برای امنیت، حیاتی است، غلبه کند.»

و در نهایت این متن را با نقل قول دیگری از هانا کِریتِم باید به پایان رساند که می‌گوید: «دولت‌ها باید تصمیم بگیرند. آیا آنها می‌خواهند در زیرساخت اینترنتی خود اعتماد ایجاد کنند یا قصد دارند از ابزارمحدودیت و قطع کردن اینترنت استفاده کنند؟ اما زمان‌ ثابت می‌کند که اینکار، آن‌قدر که فکر می‌کنند، در سرکوب انتقادات یا رسیدگی به تقلب در امتحانات، موثر نیست.»

ITMen