علی شمیرانی
این البته مشکل جدیدی در کشور نیست که مثلا به جای اضافه کردن هر آیکون در یک سامانه، در واقع یک پوسته جدید تحت عنوان خدمت و سامانه جدید راه‌اندازی می‌شود و در پس هر پوسته نیز یک شرکت و بخش پشتیبانی جدید اضافه می‌شود. بعد از آن نوبت ساخت یک اپلیکیشن مرتبط با آن پوسته (سامانه) است و کمی بعد هم یک پوسته جامع به منظور تجمیع و پکپارچگیآیکون‌ها (بخوانید سامانه‌های) قبلی راه‌اندازی می‌شود و این چرخه ظاهرا پایانی هم نخواهد داشت.

متعاقب این همه تنوع سامانه‌ای، حالا کار به جایی رسیده که مدیران برخی شرکت‌ها و کسب‌وکارها برای انجام امور تجاری، بیمه‌ای، مالیاتی، بانکی، ثبتی، صنفی و غیره دست به دامان افرادی شده‌اند که در کنار آشنایی با تنوع سامانه‌های روزافزون، از روش کار کردن با کوچه پس‌کوچه‌های سامانه‌ها نیز سر در می‌آورند. چراکه کافیست یک تیک را در یک سامانه نزده باشید تا مثلا ابلاغ‌های فلان نهاد به دستتان نرسد و مشمول انواع و اقسام جرایم شوید.

به همین جهت است که مثلا در یک بانک با نزدیک به 10 سامانه مواجه هستید که هر کدام نیز دفتر و دستک خاص خود را دارند و پیچیدگی این خدمات گاه آنقدر زیاد شده که حتی کارکنان پشتیبانی ایشان نیز به درستی نمی‌دانند چه پاسخی باید به ارباب رجوع داد و در نتیجه آن‌ها را به سادگی راهی مراجعه حضوری به شعب بانکی می‌کنند.

در کنار تنوع و پیچیدگی سامانه‌ها حالا شاهد مقالات، راهنماها و برگزاری دوره‌های آموزشی برای کارکنان و مخاطبان نیز هستیم و به نظر می‌رسد در آینده نه چندان دور، باید منتظر فعال‌شدنمغازه‌های کوچکی شبیه به کافی‌نت‌های چندسال قبل باشیم که کارشان پرکردن سامانه‌هاست و اگر هم اشتباهی کنند قاعدتا مسوولیتی متوجه ایشان نیست.

لذا از آنجا که توان و اراده‌ای برای توقف سامانه‌سازی در ایران وجود ندارد، و گرایش و استقبال بیشتر به سمت بزرگ‌تر شدن خدمات است، به نظر می‌رسد در کنار دفاتر خدمات الکترونیکی که هیچ‌گاه با یکدیگر ادغام نشدند، باید به فکر ایجاد «دفاتر خدمات سامانه‌ای!» نیز باشیم. همچنین پیش‌بینی می‌شود که کارشناسان این دفاتر از حقوق و مزایای خوبی برخوردار شوند، چون لحظه به لحظه باید با سامانه‌ای جدید آشنا شوند و تغییرات مکرر قبلی‌هارا هم فرابگیرند!
 

ITMen