لبخند من البته پشت ماسک پنهان ماند و مثل یک ناظر بی‌طرف منتظر ادامه جلسه ماندم. سپس مدیر یکی از تشکل‌های خصوصی شروع به صحبت کرد که ما فلان تعداد عضو داریم، از سال فلان تشکیل شده‌ایم و مشکلات زیادی داریم و ... چند جمله دیگر در همین مضمون. ناگهان مدیر دولتی گفت: آقای مهندس! ممنون می‌شوم خواسته مشخص شما را بشنوم. مدیر خصوصی گفت: بله حتما، به هر حال گردش مالی شرکت‌های ما فلان میلیارد است و ما با چالش‌هایی مواجه هستیم و انتظارمان این است که به صدای ما رسیدگی شود و....

شخصا متوجه خواسته و مشکل آن تشکل نشدم و مدیر دولتی هم ظاهرا به همین دلیل، سرگرم موبایل خود شد تا نوبت صحبت نفر بعدی شود. اتفاقا نفر بعد و نفر بعد و بعدی هم مشتی شعار و نقدهای کلی و کلیشه‌ای تحویل دادند و وقت جلسه تمام شد.
از قضا چند روز بعد، از 2 تشکل دیگر بخش خصوصی شاهد انتشار بیانیه‌هایی در اعتراض به تصویب یک بخشنامه و روند تصویب طرح صیانت بودم. متن بیانیه‌ها را که نگاه می‌کردم، گویی بیانیه‌ای سیاسی در محکومیت اقدامات آمریکا بود.

یکی دیگر از تشکل‌های بخش خصوصی هم که اصولا بلافاصله بعد از طرح پیشنویس هر نوع قانون و مقررات در حوزه فضای مجازی، با الفاظی کلی و کلیشه‌ای آن را محکوم کرده و گویی «از اساس» با وجود هرگونه نظم و قانون مخالف است. (آن هم در شرایطی که برخی کسب‌وکارها سال‌ها در نبود قانون و بروز مشکلات آشکار و زیاد، منافع خود را برده‌اند.)

نمی‌دانم نحوه تنظیم، کارکرد و هدف این بیانیه‌های تکراری و غیرکارشناسی و مخالفت یکسره با همه قوانین چیست، اما بد نیست نویسندگان این بیانیه‌ها، یکبار خود را جای نهاد یا مدیر گیرنده آن بگذارند و ببینند مثلا طرف دقیقا چه باید بکند؟ 

قاعدتا همچون تمام دنیا، از چین گرفته تا آمریکا، قرار بر این نیست که منافع کشور، مردم و دیگر شرکت‌های بخش خصوصی، به پای منافع چند شرکت انگشت‌شمار قربانی شود. کمااینکه روزی نیست که از شرق تا غرب دنیا، قانون جدیدی در فضای سایبری تصویب نشود.  اگرچه هیاهو و ایجاد ترس، خود یک روش برای مهار قوانین و تصمیمات است، اما این تکنیک همیشه هم پاسخگو نیست. لذا انتظار بر شنیدن کلام دقیق، متین و کارشناسی است، تا مردم، رسانه‌ها و دیگر ذینفعان نیز به دور از سیاست‌زدگی و سیاسی‌کاری، امکان مشارکت و اظهارنظر در تدوین قوانین جامع با لحاظ منافع تمام طرف‌ها را بیابند.

ITMen