البته علت اصلی قطع همکاری هم، مهاجرت یا اقدام برای مهاجرت اعلام شد. می‌گفتند تلاش برای نگه‌داشتن نیروهای کمیاب و باارزش‌شان نیز کاملاً بی‌فایده بوده و تاثیری بر تصمیم قاطع آنها ندارد. یکی دو تن از مدیرانی هم که سن و سالی از ایشان گذشته بود می‌گفتند ما حتی نتوانستیم فرزند خودمان را برای اداره شرکت‌مان حفظ کنیم، چه رسد به بچه‌های مردم.

البته که معضل کمبود نیروی ماهر در حوزه فاوا که همه روزه با فناوری‌های جدیدی نیز مواجه می‌شود، از گذشته تا کنون وجود داشته و مساله‌ای خاص ایران نیست و متخصصان این عرصه همیشه در صدر تقاضای کشورهای مهاجرپذیر نیز قرار دارند. کما اینکه تنها در یک نمونه اخیر که خبر آن در تیرماه سال جاری منتشر شد، کشور امارات اعلام کرد برنامه‌ای در دستور کار دارد که برای ایجاد هزار شرکت بزرگ دیجیتال تا 5 سال آینده، به ۱۰۰ هزار برنامه‌نویس خارجی ویزای طلایی بدهد.

با این اوصاف قابل انکار نیست که در سال‌های اخیر ظاهرا با یک شیب جدید در مهاجرت کارشناسان ایرانی این حوزه مواجه هستیم.

امکان یافتن آماری از میزان مهاجرت متخصصان ICT در ایران آسان نیست. اما برای یافتن تصویری حداقلی، با نگاهی گذرا به آمار تقاضای کار در بخش‌های فناوری چند سایت استخدام و کاریابی داخلی، می‌توان این مدعا را مطرح کرد که با توجه به وسعت بازار کسب‌وکارهای فناورانه، امروز «صنعت فاوای کشور در صدر تقاضای استخدام قرار دارد.»

از قضا در فهرست تقاضای استخدام با نام شرکت‌های گمنام و کوچک در شهرهایی خارج از تهران مواجه نمی‌شوید، و اتفاقا شرکت‌های بزرگ و قدیمی زیادی حتی در حوزه فناوری در تهران فرصت‌های شغلی و همکاری زیادی اعلام کرده‌اند.

پس آنچه به قطعیت می‌توان گفت این است که در ایران به هیچ وجه با کمبود فرصت شغلی در بازار رو به رشد فناورانه مواجه نیستیم و علت خروج نیروی کار، دلایل متعدد دیگری دارد که در این مقال نمی‌گنجد.

هدف و غرض از طرح موضوع این بود که باید با نگاهی واقع‌بینانه، غیرسیاسی و به دور از انکار، موضوع کمبود و مهاجرت پرسنل متخصص فناوری از کشور، مورد توجه و اقدام جدی قرار گیرد. 

مطلب را با ذکر یک مثال در اهمیت این مهم به پایان می‌رسانم که امروز جنگ غرب و شرق و در راس آن آمریکا و چین، از جنس نظامی نیست و از جنس فناوری اطلاعات و ارتباطات است.
 

ITMen