بعد از دیدن این خبر کوهی از افکار در ذهنم نقش بست که اگر روزی در ایران هم قرار شود به شکل ولو صوری هم چنین چیزی تصویب شود چه خواهد شد. 
ابتدا موجی از بیانیه‌های محکومیت از سوی برخی صنوف و اتحادیه‌ها با مضمونی این چنین منتشر خواهد شد که این اقدام موجب از بین رفتن انبوهی از مشاغل و کسب‌وکارها خواهد شد!
بعد هم در رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی موجی دیگر از محکومیت‌های سفارشی و هماهنگ از این جنس راه می‌افتاد که گام دیگری در راستای محدودسازی فضای مجازی برداشته شد. (آن هم در شرایطی که در اروپا حتی سراغ تبلیغات پنهان و مستتر در تصاویر و ویدیوها نیز رفته‌اند.)
جالب آنکه در کشور ما بیشترین ادعا و شعار برای پاکسازی فضای مجازی داده می‌شود و در مقابل کمترین اقدام را در این خصوص شاهد هستیم. علت این تعارض و دوگانگی نیز به گره‌خوردن سود و منافع اقتصادی افراد و نهادهای ذینفوذ با رهایی جنگل‌وار فضای مجازی باز می‌گردد.
البته که کار جداسازی تبلیغات از واقعیات در کشور ما وضعیت به مراتب وخیم‌تری دارد. به این نحو که این موضوع نه در شبکه‌های گسترده اجتماعی، که در رسانه‌های رسمی و محدود کشور نیز رعایت نمی‌شود.
امروز در رسانه‌های رسمی، رسما شاهد انتشار تبلیغات و حتی اخبار دروغ هستیم. اگرچه برخی رسانه‌ها ظاهرا به شکل خودخواسته، گاه در انتهای برخی از این تبلیغات که بعضا از اساس دروغ هستند، اعلام می‌کنند که این مطلب تبلیغاتی است و مسوولیتی در انتشار آن ندارند. اما بد نیست بدانید، همین موضوع هم اسباب یک کاسبی شده است. به این نحوه که شرکت یا فرد تبلیغات‌دهنده می‌تواند با صرف هزینه بیشتر از درج این عبارت در انتهای مطلب یا انتشار در سرویس بازرگانی و تبلیغات جلوگیری کند!
موضوعِ درهم بودن اخبار و تبلیغات در کشور ما وضع بدتری هم دارد. ما مسوولانی داریم که رسما دروغ می‌گویند و خبر از اتفاقات و افتتاحاتی می‌دهند که هرگز رخ نداده است. از آن بدتر اینکه بخش قابل ملاحظه‌ای از روزنامه‌نگاران و رسانه‌های کشور، اصولا نه «رسانه»، که «پیمانکار رسانه‌ای» محسوب می‌شوند و تنها دنبال قرارداد با اشخاص و نهادها برای درج دروغ و تبلیغات هستند. 
خلاصه آنکه خبر فوق را که دیدم، آهی کشیدم که آری! موفقیت و توسعه هرگز تصادفی یا شانسی حاصل نمی‌شود. 

ITMen