Shemirani@
این حقیقتی تلخ است که در سال 2018 سرانجام به آن اعتراف شده است. این در حالیست که برخلاف تصورات عموم در خصوص ولنگاری در دنیای غرب، اتفاقا از سال های دور و با درک ویژگی های خاص فضای سایبری از جمله مساله پیچیدگی احراز هویت، اقدامات گسترده ای در راستای حفاظت کودکان و نوجوانان در این فضای عموما بزرگسالانه بکار گرفته شده است.

حجم این اقدامات پیشگیرانه و حافظت از کودکان در فضای سایبری به قدری گسترده است که شاید تجمیع آنها چند کتابخانه را پر کند. لذا به ذکر گوشه ای کوچک و اخیر از این اقدامات اکتفا می شود، از جمله آنکه اتحادیه اروپا دو سال قبل قانونی را وضع کرد که به موجب آن از سال ۲۰۱۸ نوجوانان کمتر از ۱۶ سال فقط با اجازه والدین می توانند از شبکه های اجتماعی نظیر توییتر و فیسبوک استفاده کنند.

مرداد ماه سال جاری نیز خبر رسید که اینستاگرام و شرکت مالکش یعنی فیس بوک در حال بررسی ضوابطی هستند که به کمک فناوری، سن کاربران را تشخیص داده و دسترسی اعضای زیر 13 سال به این دو پلتفورم را قطع کنند.

مثل همیشه اما بازگردیم به کشور خودمان که علی القاعده باید بیشترین دغدغه را در خصوص نحوه استفاده کودکان و نوجوانان از اینترنت و مشتقاتش داشته باشد. برای ورود به این مساله بگذارید دو سوال ساده طرح کنم: چند درصد از والدین ایرانی اصولا می توانند به این پرسش پاسخ دهند که سن مناسب استفاده کودکان از گوشی هوشمند، چند سال است؟ سن مناسب استفاده از اینترنت چطور؟

بعید است انجام تحقیقی در این خصوص نتایج امیدوارکننده ای داشته باشد، چون اصولا و برخلاف بسیاری از کشورها، ما حتی جواب این پرسش های ساده را هم نداده ایم چه رسد به سایر اقدامات پیشرفته تر.

اگرچه به تازگی اقداماتی مرسوم و کلیشه ای از جمله برگزاری همایش، نمایش، تولید محتوا و تدوین برخی قوانین و مقررات در دستور کار قرار گرفته است، اما به واسطه پراکندگی و کم اثر بودن آنها، این اقدامات همچون حمله به یک آسمان خراش از جنس فولاد و بتن، آن هم با تفنگ های آب پاش است.

ارایه راهکارهای جبرانی برای این عقب ماندگی عمیق هم، زمان و مکان و اهلش را می طلبد، اما مساله اینجاست که مشکل تنها تدوین راهکار نیست و ما در اجرا، هماهنگی و نظارت هم با هزار و یک مساله مواجه هستیم. 

 

ITMen