این وضعیت اما برای برخی از کسانی که سال ها در کار رسانه هستند یا اخبار مرتبط با فضای سایبری را دنبال می کنند، نه جذابیت دارد و نه هیجان. چون اصولا این مباحث ارتباط چندانی با مردم ندارد و اصولا هر آنچه باید بشود می شود.

چرا که هر مسوول در هر جایگاهی که قرار دارد خود را مستقیم یا غیرمستقیم نماینده مردم می داند و در سخنرانی های خود از نام «مردم» برای مخالفت یا موافقت با مساله ای نام می برد. یکی می گوید، مردم نگران وضعیت شبکه های اجتماعی و فضای سایبری هستند و دیگری نیز می گوید مردم نسبت به روند برخوردها با شبکه های اجتماعی و فضای مجازی گله مند هستند.

البته نه اینکه مردمی که در سخنرانی ها به آنها استناد می شوند، وجود خارجی ندارند، اما تجربه نشان داده تصمیم به هر اقدامی در خصوص نحوه برخورد با اینترنت و مشتقاتش، حاصل نوعی همکاری و تصمیم جمعی است، چه آنها که مخالفت نشان می دهند و چه آنها که موافقند.

چه بسا اگر غیر از این بود حداقل یک نفر از آن مخالفان دو آتشه، برای اعتراض هم که شده مثلا باید استعفا می داد تا نشان دهد واقعا به حرفی که زده اعتقاد دارد نه آنکه بگوید من واقعا مخالفم اما تمام و کمال مجری تصمیم و مصوبه ای هستم که به آن اعتقاد ندارم!

لذا اینجاست که می گویم مخالفت یا موافقت فلان مسوول با بهمان تصمیم و رویکرد، ارتباطی به مردم ندارد، چون سروصداها که خوابید و غبار ناشی از جدل ها که فروکش کرد، اگر دستور یا نامه ای هم به بیرون درز نکند، مشخص می شود که هر مسوول به درستی در حال اجرای کاری است که به عهده اش گذاشته اند.

شاید برخی بگویند این اظهار مخالفت ها مثل همیشه کارکرد سیاسی دارد و هر کس در صدد جلب نظر عده ای از مردم است تا مثلا بگوید من هم با شما موافقم یا مثل شما فکر می کنم، پس مرا در ذهن بسپارید.

البته که هستند جوانان کم سن و سالی که شاید بتوان با این مخالف خوانی ها نظر آنها را جلب کرد، اما واقعیت آن است که در دنیای امروز که با فوران رسانه ها مواجه هستیم و هر فرد به مثابه یک رسانه شده، این سیاسی کاری ها مثل گذشته کارکرد و برد سابق را ندارد. 

 

ITMen