دوستی تعریف می‌کرد که برای درخواست بیمه بیکاری همسرش به سازمان تامین اجتماعی مراجعه کرده است. تامین اجتماعی گفته برای این کار ابتدا باید به دفاتر پیشخوان دولت، (برای احراز هویت)، سپس وزارت کار و در نهایت برای اخذ نتیجه به ما مراجعه کنید. همینجا پرسش اول پیش آمد که کدام احراز هویت؟ آن هم برای فردی که 17 سال است بیمه‌پرداز تامین اجتماعی است؟

او به دفتر پیشخوان دولت مراجعه کرده و گفتند خود فرد متقاضی بیمه بیکاری باید برای احراز هویت با کارت ملی و شناسنامه مراجعه کند. اینجا پرسش دوم پیش آمد که قاعدتا متقاضی بیمه بیکاری احتمالا با مشکلی مواجه است که قادر به حضور در محل کار نیست. ضمن اینکه مگر قرار نیست یک کد خاص به شماره موبایل متقاضی ارسال شود؟ پس این الزامات به رفت و آمدها و منظور از خدمات الکترونیکی چیست؟

به ناچار همراه با متقاضی به دفتر پیشخوان مراجعه شد که پاسخ آمد سامانه کار نمی‌کند، یا منتظر بمانید یا روز دیگری بیایید! سرانجام با پرداخت 17هزار تومان کارمزد، یک رمز و آدرس سامانه وزارت راه داده شد و گفتند حالا برای ارسال مدارک باید به یک کافی‌نت مراجعه کنید!

این دوست می‌گفت این درحالیست که برای مرخصی زایمان همسرش صرفا چند مدرک را در سایت تامین اجتماعی آپلود کرده و می‌پرسید چرا همین کار را نمی‌شد در همین سامانه انجام داد و اطلاعات به هر مرجع دیگر که لازم بود ارسال می‌شد و نتیجه می‌آمد؟

به عبارت دیگر این پرسش‌های ساده برای یک فرد غیرمتخصص و مسوول در حوزه خدمات الکترونیکی مطرح شده بود و بعید است آنها که دست‌اندرکارند، این راهکارهای ساده را ندانند.

حداقل در مورد این به‌ظاهر خدمت الکترونیکی، نه تنها از ترددی کم نشده بود، بلکه با اخذ وجهی، چند مرحله اضافه دیگر نیز ایجاد شده بود.

مخلص کلام اینکه ظاهرا شعار «زنده باد خدمات الکترونیکی!»، برای آنهاست که از این طریق توانسته‌اند منابع درآمدی جدید و بهانه‌ای برای ساخت انواع سامانه‌های موازی و انواع شرکت‌ها برای ایجاد و پشتیبانی از آنها راه‌اندازی کنند.

ITMen