به هنگام تغییر دولت‌ها و مجلس‌ها نیز به شکل خودکار بساط مطالبه‌گری در گوشه و کنار پهن می‌شود و فارغ از اینکه مشتریان آنها همچون میوه‌های نوبرانه اندک باشد، موج‌موج بیانیه و مطالبات است که در قالب نشست‌های حضوری و مجازی منتشر می‌شود.

اما از آنجا که همچنان بازار طرح مطالبات از سوی برخی فعالان بخش خصوصی در حوزه ارتباطات و فناوری اطلاعات داغ است، بد ندیدم تا نکاتی را مطرح کنم.

نکته نخست آنکه هر مطالبه‌ای که این روزها از سوی فعالان بخش خصوصی مطرح می‌شود، به این مفهوم است که موارد مذکور در دولت قبل به هیچ انگاشته شده و زیر دست پا مانده‌ که حالا رگ گردن برخی بیرون زده و خواستار تحقق آن در دولت آتی هستند.

نکته دوم و مهمتر آنکه افراد و گروه‌هایی که مطالبات مذکور را مطرح می‌کنند، در اصل و در واقع توان پیگیری و تحقق آن در دولت فعلی را نداشته‌اند. بماند که برخی تا دیروز حتی جرات طرح آن مطالبات را هم نداشتند چه رسد به فشار و پیگیری آن.

لذا مساله مطالبه‌گری با دو موضوع مهم یعنی «خواستن و توانستن» مواجه است و اصولا آداب و ملزوماتی دارد. پس بیایید واقع بین باشیم و با پرهیز از سطحی‌نگری، مطالبه‌گری را با حرکات نمایشی و شعارزدگی اشتباه نگیریم. (البته مگر اینکه هدف صرفا همین باشد!) 
مثلا فرض کنیم وزیری یک وزارتخانه را به محفلی برای بهره‌برداری‌های سیاسی، اقتصادی و به نوعی ستاد تبلیغاتی خودش تبدیل کرد. در چنین حالتی بخش خصوصی دقیقا چه ابزار و توانی برای برون رفت از وضع مذکور دارد؟

اصلا بگذارید از جایگاهی بالاتر به موضوع نگاه کنیم و مجلس را ببینیم که با وجود تمام کاستی‌ها در مدیریت اجرایی کشور و اختیارات متعددی که دارد، به رغم طرح هزار و یک اشکال، تا چه حد توانست خروجی منطبق با مطالبات را بگیرد؟

مخلص کلام اینکه مطالبه‌گری آدابی دارد و از مطالبه‌گر و مطالبات گرفته تا جایگاه فرد مطالبه‌شونده، باید توانایی، اختیارات و ملزومات مربوطه را هم در نظر گرفت و صرفا تمام تخم‌مرغ‌ها را در یک سبد نگذاشت و با هماهنگی و شجاعانه، مطالبات را از چندین و چند مسیر، مسوول و نهاد پیگیری کرد. (البته مگر اینکه هدف واقعا مطالبه‌گری باشد!)
 

ITMen