نفس این اقدامات در ذات خود بلااشکال است، اما پرسش اصلی در توانمندی بخش خصوصی در پیگیری مطالبات و جنس مطالبات است. لذا ذکر نکاتی خالی از لطف نیست.

1-  در حوزه فاوا با انبوهی از تشکل‌های خصوصی مواجه هستیم که از قضا نام برخی از آنها را حتی یک بار هم نشنیده‌ایم، چه رسد به رییس و تعداد اعضایشان!

این شقه‌شقه شدن‌ها در بخش خصوصی را اما نمی‌توان صرفا به دلیل ظهور فناوری‌ها و متعاقب آن ایجاد تشکل‌های جدید دانست، بلکه عمدتا باید آن را به حساب ناهماهنگی و ناتوانی تشکل‌های قدیمی در دفاع از حقوق و بازار مرتبط با فعالیت تشکل‌های جدید گذاشت.

2- تقریبا تمامی فعالان بخش خصوصی با تعدد مجوزها و موانع در کسب و کار و ایجاد هر نوع انحصار و رانت در نحوه تخصیص تسهیلات دولتی مخالفند. اما کافی است این مجوزها و انحصارها در اختیار خودشان باشد، تا نه تنها حاضر به حذف آن نباشند بلکه در پشت پرده تلاش گسترده‌ای برای قراردادن انحصاری نام تشکل‌های خود در قوانین و آیین‌نامه‌های دولتی بکنند.

3- برخی تشکل‌های خصوصی حتی از درون خود با اختلافات علنی مواجه هستند و رسما برای یکدیگر خط و نشان می‌کشند. این منازعات به درون تشکل‌ها ختم نمی‌شود و طبعا اوضاع اختلافات با دیگر نهادهای بخش خصوصی دو چندان است و سایه یکدیگر را با تیر می‌زنند.

4- تعدادی از تشکل‌های بخش خصوصی اصولا با بحران مشروعیت مواجه هستند و کافی است الزامات قانونی و آیین‌نامه‌های دولتی که عضویت شرکت‌ها در آنها را الزامی کرده، حذف شود تا عیار واقعی آن نهاد مشخص شود.

5- بخشی از این نهادهای خصوصی اصولا تازه تاسیس محسوب نمی‌شوند، اما جالب است که همچنان بسیاری از مصوبات دولتی و مرتبط با فعالیت خود را، همچون مردم عادی به یکباره و از طریق رسانه‌ها مطلع می‌شوند.

مخلص کلام اینکه به باور نگارنده، بخشی از این بیانیه دادن‌ها، دیدارها و طرح مطالبات به دولتمردان آتی، بیشتر جنبه نور بالا دادن برای دیده شدن و معرفی برخی به برخی دیگر است. در نتیجه همین مشکلات در بخش خصوصی است که وضع موجود حفظ شده و با تغییر دولت‌ها و حزب‌ها هم تنها چیزی که تغییر می‌کند، بالا و پایین رفتن برخی تشکل‌ها است که همچون تغییر دولتمردان، این تغییرات هم طبیعی است. 
 

ITMen