1- این روزها عادتمان داده‌اند که همه چیز را از پشت نمایشگرها ببینیم. مثلا روی صفحه نمایشگر، اعدادی سبز می‌شوند و بعد صدای تشویق یا صلواتی می‌آید و مثلا می‌گویند ماشین خودران هم ساختیم و پیشرفت کردیم. مراسم که تمام می‌شود همه با همان اسب و شترهایی که به آنجا آمده بودند، به دنیای واقعی و همان عقب‌ماندگی‌های سابق باز می‌گردند.

2- فلان مقام مسوول در حوزه ارتباطات می‌گوید بهمان سازمان غیرقانونی است. فردایش سازمان مذکور در فضای مجازی بیانیه‌ای علیه آن مسوول می‌دهد. پس فردایش مسوول و رییس سازمان مربوطه پشت میزشان می‌روند و مشکلاتِ مردم در دنیای واقعی نیز محکم سر جایشان می‌مانند و تو گویی نه خانی آمده و نه خانی رفته.

3- در یک گروه تلگرامی چند نفر نسبت به نتیجه یک انتخابات صنفی معترض بوده و با یکدیگر مشغول مجادله و زد و خورد هستند و در حالیکه یکی، طرف دیگر بحث را به علت نشناختن و نقص در نام آی‌دی، «خانمِ محترم» خطاب می‌کند و طرف دیگر پاسخ می‌دهد من آقا هستم! در بیرون از این فضا و در دنیای واقعی نتیجه انتخابات اتفاقا بر خلاف اعتراضات، رقم می‌خورد.

4- فردی مسوول و اتفاقا دارای جایگاه رسیدگی، اتهاماتی کلان و مهم را در فضای مجازی، متوجه وزارت ارتباطات می‌کند که اگر در جای دیگری از دنیا بود، رسیدگی به کوچک‌ترین اتهام مطروحه، برای برکناری و مجازات متهمان کفایت می‌کرد. اما فردایش در دنیای واقعی خم به ابروی کسی نمی‌آید و حتی در همان فضای مجازی هم به چیزی حساب نمی‌کنند!

5- یا در فضای مجازی گله‌های زیادی مشاهده می‌شوند که در توییتر، تلگرام و اینستاگرام مشغول چرا هستند و کافیست دستور برسد تا گوسفندوار و با فحاشی از روی منتقدی رد شوند. اما فردایش و در دنیای واقعی، نه گوسفندها از وسط مردمِ دنیای مجازی جمع می‌شوند و نه کسی که زیر دست و پا مانده در عمل کاری می‌کند. و همه به خوبی و خوشی در کنار هم هستند.

مخلص کلام اینکه فکر نان باشید که خربزه و آنچه در فضای مجازی می‌گذرد، آب هم نیست و سراب است.
 

ITMen