یا آنکه وقتی تردد از ساعت 9 شب ممنوع می‌شود اما مردم مجاز هستند، (نه با وسایل شخصی خود) که با تاکسی‌های اینترنتی تردد داشته باشند، این تصور ایجاد می‌شود که گویی به این ترتیب مردم از طریق اینترنت جابه‌جا می‌شوند و سلامت می‌مانند.

این موضوع از آن جهت تصور می‌شود که هرگاه حرف از قرنطینه و تعطیلی کسب‌وکارها می‌شود، اینترنتی‌ها به شکل خودکار و فارغ از پاره‌ای از مشکلات و توان آنها برای پاسخ به نیازها، مستثنی شده و فشار مضاعفی به مردم و سایر مشاغل که با رکود ناشی از تحریم‌ها و کرونا مواجه هستند، وارد می‌آید.

البته احتمالا خواهند گفت خیر! این برداشت اشتباه است و به هر حال ترددها با قرنطینه کم می‌شود. در مورد این فرضیه هم نقایص جدی وجود دارد. چراکه به نظر می‌رسد از آنجا که برخی از مسوولان در رده‌های تصمیم‌گیری، همیشه از مسیرهای ویژه عبور کرده‌اند، در صفی نایستاده‌اند و همواره از خدمات VIP بهره گرفته‌اند، یا بسیاری از مایحتاج اداری و زندگی را دیگران برایشان انجام داده و خلاصه گذرشان هیچگاه به مترو و اتوبوس و ادارات و بیمارستان‌های عادی و امثالهم نیفتاده، تصور می‌کنند کل مردم هم در شرایط VIP زندگی می‌کنند. 

از سوی دیگر بماند که در رستوران‌ها، کافه‌ها و مراکز عرضه اغذیه هم اوضاع به گونه‌ای است که از قضا مردم در فواصل کم و اتفاقا با برداشتن ماسک‌ها حضور دارند.

به همین دلیل است که بسیاری از تصمیمات اعلام شده، بلافاصله با هزاران پرسش و حیرت مردم عادی مواجه شده و این تصور را تقویت می‌کند که ظاهرا برخی مسوولان از سال‌ها قبل تاکنون حتی یک‌ساعت هم گذرشان بین مردم نیفتاده و مثل ایشان زندگی نکرده‌اند که چنین تصمیم‌هایی می‌گیرند. البته که اگر چنین است و این مسوولان واقعا گذرشان به کوچه و خیابان نیفتاده، باید گفت که حرجی بر تصمیمات ایشان نیست.

مخلص کلام اینکه، خطاب به آن دسته از مسوولان مورد نظر باید گفت، مستحضر باشید که هر نوع از کسب‌وکاری که در انتهای آن یک کلمه «اینترنتی» و امثالهم اضافه شده، به معنی حذف کارکنان و استفاده از روبات و هوش مصنوعی و پهپاد نیست، بلکه صرفا ثبت سفارش آنهاست که از طریق اینترنت انجام می‌شود، همین!
 

ITMen