«وقتی از من چیزی به هکرها نمی ماسد چرا باید بیایند من را هک کنند؟»- این طرز تفکر برای تان آشنا نیست؟ حالا این را تصور کنید: شما به یک شاخ یا ستاره بزرگ اینستاگرامی با هزاران فالوور تبدیل شده اید و حامیان مالی و تبلیغ کنندگان از این به بعد بارانی از پیام های دایرکت را بر سر شما می ریزند! اما می دانید که عادات قدیمی از سر نمی رود و امنیت اکانت شما هنوز هم در درجه «اصلاً چرا باید کسی من را هک کند» است. درست همین نقطه است که دیوید جیکوبیِ مجری در مصاحبه ای با اشلی جیمزِ اینفلوئنسر روشن می کند که اشلی برای همه اکانت های خود تنها از یک رمزعبور استفاده می کرده است. همین اواخر اشلی به همراه متخصص امنیتی خود دیوید جیکوبی از تیم GReAT در پخشی زنده نگاهی داشتند به روشهای مراقبت از فضای دیجیتالیِ شخصی هر فرد که در ادامه چکیده این برنامه را با شما به اشتراک میگذاریم.
آیتیمن-
چطور گذرواژه بسازیم
اگر برای هرچیزی یک رمزعبور واحد دارید پس طعمه چرب و نرمی خواهید بود. فقط کافی است سرویسی که با آن مدت ها پیش از اکانتی برای ورود استفاده میکردید نشتی پیدا کند؛ آن وقت است که تمام آنچه هکرها نیاز دارند برایشان قابل دسترسی خواهد شد: بلاگ، ایمیل یا کیف پول آنلاین شما. رمزعبور اکانتهایی که پولتان یا هر چیز ارزشمند دیگری را در آنها نگه می دارید حتماً می بایست منحصر به فرد باشد.
اما چطور تعداد زیادی گذرواژه منحصر به فرد را می شود به خاطر سپرد؟ در ادامه راهکارهایی خدمتتان ارائه دادهایم:
برای خود سیستمی مخصوص گذرواژه ساختن دست و پا کنید. روش جیکوبی حروف اولیه لغات را از نقل قول های مورد علاقه برمی دارد و به آن علامت های نشانه گذاری و اولین چیزی که وقتی به یاد اکانت خود می افتید به ذهنتان می آید الحاق می کند. راستی این را هم بگوییم که از گذرواژه ای که در پخشی زنده اعلامش کردهاید دیگر استفاده نکنید.
سعی نکنید گذرواژه مخصوص هر اکانت را حفظ کنید. اگر سرویس خاصی را فقط هر چند وقت یکبار در طول سال چک می کنید خیلی راحت تر است که هر بار رمزعبور را ریست کنید.
از مدیر گذرواژه استفاده کنید. مطمئن شوید که دارید از اپلیکیشنی مجزا استفاده می کنید: ذخیره سازی رمزعبور در مرورگرهایتان ایده ی خوبی نیست؛ بسیاری از برنامه های مخرب قادرند اطلاعات را از ذخیره گاه مرورگر بدزدند.
دسترسی دستگاه های هوشمند به اینترنت
بلندگوهای هوشمند، تلویزیون های هوشمند، مانیتورهای ویدیویی کودک، جاروبرقی های روباتیک: اینترنت اشیا مدتهای مدیدی است از بُعد انتزاعی بیرون آمده و مصداق پیدا کرده است. در حقیقت بسیاری از افراد –اگر نخواهیم بگوییم همه- از این فناوری استفاده می کنند. فروشندگان به طور معمول بعد از یک سال یا بیشتر آپدیت های پوشینگ را میبندند و درست از همین نقطه زمانی است که وسایل هوشمند آسیب پذیر میشوند. هنگام انتخاب چنین دستگاههایی حواستان حسابی به تاریخ تولیدشان باشد؛ درست همانطور که باید حواستان به تاریخ تولید موادغذایی وقتی به فروشگاه خواربارفروشی می روید است. در غیر این صورت ممکن است از مانیتور کودک خود صداهای دیگری بشنوید که دارد بیرون می آید و یا افرادی را ببینید که از دوربین امنیتی خانگی تان رئالیته شو تماشا میکنند.
به هر روی، گرچه دستگاههای هوشمند اغلب با فناوری اینترنت اشیا گره میخورد اما هر چیزی هم نیاز به اتصال اینترنت ندارد. پیش از اینکه گجتی را به وای فای وصل کنید، کمی فکر کنید که آیا می تواند بدون کانکشن هم کارایی داشته باشد یا نه. برای مثال، یک روبات جاروبرقی بدون اتصال به سرور فروشنده هم می تواند کل کف خانه را جارو کند.
یک شبکه وایفای خوب است؛ اما دو تا بهتر است
اگر فردی شبکه خانگی شما را هک کرد آنوقت است که می تواند همه دستگاه های متصل به آن را نیز هک کند. بنابراین، باید هر گذرواژه پیش فرضی را تغییر دهید؛ من جمله آن هایی که مخصوص وای فای و رابط مدیریت روتر شما هستند. رمزعبورهای جدید خود را بلند و پیچیده بسازید بطوری که نتوانند کرک شوند.
شبکه مهمان هم گزینه کارامد خوب دیگری است که در بیشتر روترهای مدرن موجود است. می توانید دو شبکه را با دسترسی جداگانه اینترنت در خانه تان (بدون هزینه اضافی) راه اندازی کنید. دستگاه های متصل به شبکه اینترنتی اصلی با آن هایی که به شبکه مهمان وصل هستند ارتباط برقرار نخواهند کرد. بعنوان مثال، می توانید تمامی گجت های هوشمند خود را به عنوان مهمان متصل کنید؛ بدین ترتیب آن ها به اسناد روی کامپیوتر –حتی اگر هک هم شده باشند- دسترسی پیدا نخواهند کرد. همچنین می توانید از شبکه مهمان خود برای هدف اصلی اش که ارائه کانکشن به دوستان و سایر بازدیدکنندگان است، استفاده کنید.
ترس از جاسوسان
اگر می ترسید کسی از طریق دوربین یا میکروفون لپ تاپ جاسوسی تان را بکند می تواند روی هر دو را با چیزی بپوشانید. نباید روی لنز دوربین را نوار چسب بزنید چون همچنان می شود در طول ویدیو کنفرانس ها تصاویری مات و تار گرفت. اگر کاور مخصوص وبکم ندارید، شاید چسب زخم گزینه خوبی باشد زیرا پدی کرکی دارد که هم نمی گذارد مایع چسبنده به لنز دوربین بچسبد و هم دید را کور (جاسوسی احتمالی از سوی مجرمان سایبری) میکند.
اگر دوربینهای گوشیتان به شما حس ترس می دهد، کافی است گوشی خود را روی میز بگذارید تا یکی از دوربین ها به سطح میز مشرف باشد و دیگری ها فقط سقف را نشان دهند. متصل کردن گوشیهای گجت تان هم کار سختی نباید باشد. فقط کافی است ارزانترین جفت هدفون در بازار را بخرید (یا اگر از قبل هدفون داشته اید گوشی هایش را بردارید)، جک را ببُرید و آن را به سوکت هدفون جدید خود بزنید. اکنون دستگاه شما صدا را از میکروفونی که وجود خارجی ندارد برمی دارد. اگر آیفون یا اسمارت فون جدیدتری دارید که جک هدفون ندارد هم مشکل بزرگی نیست. از آداپتوری استفاده کنید که به شما اجازه می دهد هدستی را به پورت شارژ وصل کنید. با این کار، اسمارت فون شما توانایی خود را در استراق سمع شما از دست خواهد داد.