بازی رومیزی Dungeons & Deagons به کمک حل مشکلات اجتماعی کودکان می‌آید

 
آی‌تی‌من- گیم تو گرو (Game to Grow) یک سازمان غیر انتفاعی است که در سال 2017 با این اعتقاد که بازی‌ها از همه نوع، قدرت بهبود بخشیدن به زندگی انسان را دارند، پایه‌گذاری شده است.

این شرکت با همین نگاه، از یک نسخه مناسب‌سازی شده بازی رومیزی Dungeons & Dragons به عنوان پلتفرمی برای کمک به کودکانی که مشکل ارتباطات اجتماعی و جامعه‌پذیری دارند، استفاده کرده است. هدف از این تجربه این بوده است که به این کودکان، فضایی امن برای حل مشکلات‌شان و یادگیری ابراز احساسات بدهد.

اگرچه Game to Grow دو سال است که آغاز به کار کرده، اما بنیان‌گذاران این شرکت، یعنی آدام جانز و آدام دیویس (که خودشان می‌گویند آدام‌ها) هر کدام بیش از 8 سال تجربه در استفاده از بازی‌ها به عنوان ابزار کمک به کودکان دارند.

این شرکت به صورت هفتگی جلسات گروهی «RPG درمانی» را برای افراد 8 تا 20 ساله برگزار می‌کند. در هر هفته بیش از 50 نفر که عمدتا از کودکان درخودمانده (مبتلا به اوتیسم) هستند، در این جلسات حاضر می‌شوند.

حتما با خط داستانی بازی Dungeons & Deagons آشنا هستید. دراین بازی باید دنیا را بگردید، با هیولاها بجنگید و با همکاری هم مسایل را حل کنید. در این بازی Dungeon Master یا Game Master از ماجراهای از پیش تعیین شده یا یکی از ماجراهایی که خودشان طراحی‌ می‌کنند، استفاده و جای شما را در بازی مشخص می‌کنند و شما در این بازی باید درباره کارهایی که می‌خواهید به انجام برسانید، به Game Master توضیح بدهید.

هر بازیکنی در نقش یک شخصیت افسانه‌ای قرار می‌گیرد؛ یکی جادوگر می‌شود، دیگری قهرمان جنگی یا شخصیت‌های دیگر. هدف در یک بازی ممکن است کشتن یک هیولا باشد و در بازی دیگر، ممکن است با همکاری سایر بازیکنان، به حل یک راز بپردازید یا پادشاهی را به صلح با دولت همسایه ترغیب کنید.

اما در نسخه اختصاصی Game to Grow ماموریت طراحی شده در بازی حل چالش‌های شرکت‌کنندگان است. وقتی گروه شکل گرفت، تسهیل‌کنندگان برای آشنایی با چالش‌ها و اهداف هر بازیکن، با والدینش تماس می‌گیرند. هر جلسه حدود یک ساعت و نیم به طول می‌انجامد و شامل سوال‌هایی پیش و پس از انجام بازی می‌شود. این سوالات به تسهیل‌گران کمک می‌کند دریابند که کدام جنبه‌های بازی بیشتر مورد توجه هر کدام از بازیکنان قرار گرفته است.

عمده بچه‌هایی که در این برنامه شرکت می‌کنند به اوتیسم، ADHD، افسردگی یا اضطراب مبتلا هستند؛ ولی آدام جانز می‌گوید که این شرکت به تشخیص اعتقادی ندارد.

به گفته وی، تشخیص بیماری می‌تواند آگاهی بخش باشد و به ما اطلاعات بدهد. ولی در نهایت، من همچنان می‌خواهم بدانم اهداف بچه‌ها چیست. شاید بیماری یک نفر اوتیسم تشخیص داده شود. اما این تشخیص ما را در یافتن اهداف یا چالش‌های او یاری نمی‌کند.

ایده اولیه Game to Grow حاصل تحصیل آدام دیویس در رشته نمایش درمانی (drama therapy) بوده است. اما او این برنامه را از چند جهت با روش‌های سنتی درمان متفاوت می‌داند.

به گفته دیویس، کودکانی که دارای ناهنجاری‌های اجتماعی هستند، معمولا آموزش می‌بینند که روش آنچه که هستند سرپوش بگذارند و در اجتماع مشارکت کنند. دیویس این شیوه را «استتار اجتماعی» می‌نامد و اشاره می‌کند که این روش شرم نهادینه شده‌ای را به عنوان یک فرد درخودمانده، با شما همراه می‌کند.

اما این هدف Game to Grow نیست.

آدام جانز می‌گوید: ما بچه‌هایی را می‌بینیم که از تراپی خسته‌ شده‌اند و نمی‌خواهند به روند درمان برگردند. اما آنها هر هفته به گروه ما می‌پیوندند و نمی‌خواهند در جلسات غیبت کنند.

آدام دیویس نیز توضیح می‌دهد: بخشی از کاری که ما انجام می‌دهیم، این است که به آنها می‌گوییم که خودشان باشند. کودکان می‌توانند در برنامه ما مشارکت کنند و به ویژگی‌های یکتا و توانایی‌های منحصر به فرد خود افتخار کنند.

Game to Grow یک لیست انتظار دارد. این شرکت اعضای گروه‌ها را تک به تک و بر اساس اینکه کدام گروه برای کدام مشارکت کننده مناسب‌تر است، انتخاب می‌کند. این شرکت در حال رشد است و هم اکنون کارکنانی را هم با عنوان تسهیل‌گر برای گروه‌ها استخدام کرده است. اما فعلا برنامه‌های آن فقط در سیاتل ایالات متحده برگزار می‌شود.

در این برنامه‌ها از نسخه‌ای اختصاصی از بازی D&D به نام Critical Core  استفاده می‌شود که Game to Grow آن را از طریق راه‌اندازی یک کارزار سرمایه‌گذاری جمعی با همکاری یک کاردرمانگر طراحی کرده است.

کارزار سرمایه‌گذاری جمعی کیت Critical Core برای تراپیست‌ها، والدین یا هر کسی که علاقه‌مند به استفاده از بازی‌های نقش‌آفرینی در فعالیت‌های درمانی است، طراحی شد و به سرمایه لازم دست یافت.

آدام‌ها به فکر توسعه شرکت‌شان هم هستند ولی برنامه آنها فعلا ارایه این خدمات در سطح وسیع‌تری از سیاتل است. آنها می‌گویند به ارایه یک تاییدیه رسمی هم فکر می‌کنند که به گروه‌ها و تراپیست‌های مختلف، امکان استفاده درمانی از این برنامه را در شهرهای دیگر بدهند؛ اما فعلا مشغول ارایه آموزش به تراپیست‌ها، معلمان، مدیران مجامع از طریق جلسات مشاوره و ارایه در کنفرانس‌های مختلف هستند.

آدام جانز می‌گوید: می‌دانیم که قرار نیست گروه‌های خود را در سرتاسر جهان توسعه بدهیم. به جای آن، ترجیح می‌دهیم که سایرین را آموزش بدهیم تا گروه‌های خود را راه بیندازند.