راه سخت و طولانی نماینده صنف بودن معمولا این است که شما براثر سال ها فعالیت و تجربه فعالیت در حوزه فاوا، در این صنف شناخته شده باشید. سپس اعتماد افراد و اعضا را جلب کرده و در انتخابات به عنوان نماینده صنف پیروز شده و سپس خواسته های آنها را پیگیری کنید.

اما این فرمول برای بسیاری از شرکت های نوپا جواب نمی دهد. چرا که اولا آنها چندان در این صنف شناخته شده نیستند که بتوانند اعتماد عمومی را به خود جلب کنند و دوم، در صورت حضور در یک انتخابات بزرگ و فراگیر، قاعدتا باید متعهد به پیگیری منافع عموم شوند حتی اگر با منافع خودشان در تضاد باشد.

در نتیجه آنها فرمولی جادویی و سریع دیگری کشف کرده و از آن استفاده می کنند. به این ترتیب که خودشان اقدام به یک صنف جدید و پرطمطراق با حضور حداقلی دوستان و آشنایان می کنند. سپس در انتخابات با حداکثر آرا برنده شده و بر کرسی ریاست صنف می نشینند. سپس مسوولِ دولتیِ هماهنگ با این دوستان، یک بخشنامه به نفع شان منتشر می کند که هر کس می خواهد مجوز بگیرد، کار کند، کارآفرینی کند یا حتی در این حوزه نفس بکشد، باید سراغ فلان انجمن رفته و مجوز بگیرد. به این ترتیب در مدت کوتاهی شرکت جوان مورد نظر، رییس صنفی خواهد شد که تعداد قابل توجهی اعضای اجباری داشته و می تواند با سایر بخش های دولت نیز به مذاکره نشسته و بخشنامه های مورد نظرش را طلب کند.

اما چرا به راحتی می توان یک مسوول دولتی مناسب این فرمول جادویی را پیدا کرد؟ جواب روشن است. اولا از نظر سیستماتیک، ترجیح نهادهای دولتی مواجهه با یک صنف ضعیف است تا به راحتی بتوانند حرف خود را به کرسی بنشانند و دچار دردسر نشوند. از نظر شخصی هم بالاخره مسوولی پیدا می شود که سر یکی از تصمیمات اشتباهش، با بخش خصوصی دچار دعوا و دلخوری شده باشد و بخواهد با افراد جدید کار کند.

کشف این فرمول جادویی البته اتفاق جدیدی نیست و بارها شاهد انشعابات مختلف از صنف و شکایت های قانونی و ... بوده ایم. با این حال اخیرا عده ای با هنرمندی، این فرمول را به کمال رسانده اند.