ترامپ از روزهای آغاز رقابت های انتخاباتی ریاست جمهوری آمریکا، انتقادات سخت و تند علیه رسانه های آمریکا را آغاز کرد. او اولین رییس جمهور آمریکاست که به محض ورود به کاخ ریاست جمهوری علیه رسانه ها اعلام جنگ کرد و با القابی که به روزنامه نگاران داد آنها را تبدیل به منتقدینی سخت و خشگمین کرد. ترامپ رسانه ها و خبرنگارها را بارها دروغگو و متقلب خطاب کرده است. گفته می شود او پیش از رفتن به کاخ سفید در نخستین نشست با مدیران رسانه های آمریکایی در برج معروفش خطاب به رسانه ها گفته: «ما در سالنی پر از آدم های دروغگو هستیم».

ترامپ بدون اینکه از رسانه هایی مانند روزنامه و تلویزیون که در آمریکا و جهان قدرت بالایی دارند، به عنوان بازوی دولت کمک بگیرد، کارش را آغاز کرد. با فرهنگ و نگاهی که در ایران حاکم است چنین شروعی محکوم به انزوا و شکست است؛ رییس جمهوری که هیچ رسانه ای را قبول ندارد و با بکاربردن الفاظ نامناسب درباره خبرنگاران و رسانه ها و انتقادات آتشین اش از آنها، نه تنها دوستی در بین رسانه ها ندارد بلکه به وضوح اعلام جنگ کرده است. 

علی رغم تمام این حرف ها امروز صدای دونالد ترامپ را دست کم 46.5 میلیون نفر در سراسر دنیا می شوند. او رسانه های اجتماعی را به عنوان یک رسانه بی واسطه به عنوان تریبون خود برگزید. رفتار و نوشته هایش در رسانه های اجتماعی مورد انتقاد قرار می گیرد اما از کنار هیچ اتفاقی بی تفاوت نمی گذرد حتی اگر واکنشش، چهره منفی از او به نمایش بگذارد.

بدون اینکه در مورد متحوای نظرات و رفتار دونالد ترامپ قضاوت کنیم و برچسب درستی و نادرستی بر آن بزنیم، شیوه استفاده وی از رسانه های اجتماعی، قدرت این ابزار را نشان می دهد. قدرتی که در صورت استفاده درست از آن سازنده و در صورت استفاده نادرست از آن ویرانگر خواهد بود. 

نمونه دیگری که می توان به آن اشاره کرد استفاده محمود احمدی نژاد و اطرافیان او از این رسانه هاست. 

وی در حالی که به دلیل عملکردش طی 8 سال مورد انتقاد است و مدت هاست با سانسور رسانه ای مواجه است، طی چند ماه اخیر با استفاده از رسانه های اجتماعی توانست نگاه عموم جامعه را به سمت خود جلب کند و اتفاقا در موارد مختلفی جریان سازی کند. 

نمونه های این چنینی در دنیای سیاستمداران نشان می دهد، رسانه های اجتماعی امروز نه تنها به عنوان ابزار اطلاع رسانی بی واسطه و ارتباط مستقیم با مردم حایز اهمیت است بلکه عدم استفاده از آن می تواند به ضرر سیاستمداران و دولتمردان باشد. وجود این رسانه ها و حضور سیاستمداران و دولتمردان در آنها توقعی بین نسل آشنا با این رسانه ها به وجود می آورد. توقعی که طی ناآرامی های دی ماه در کشور به درستی پاسخ داده نشد.