بیش از ۲۰ سال از آن روز می گذرد. حالا نه روزنامه ها در اعتراض به بحران کاغذ برای نشریات تصمیم مشابهی می گیرند نه مردم از روزنامه ها چنین حمایتی می کنند. دلیلش ساده است: امروز رسانه های اجتماعی از رسانه چاپی پیشی گرفته اند. بخش بزرگی از جامعه اخبار روزنامه ها را نه به وسیله روزنامه ها بلکه به واسطه رسانه های اجتماعی انجام می دهند. آنها خبرها را از سایت روزنامه ها، خبرخوان ها (مانند پیشخوان)، کانال های خبری (مانند کانال های تلگرام)کیوسک های آنلاین (مانند بخش فروش نشریات در فیدیبو)، شبکه های اجتماعی (مانند توییتر) می خوانند. خرید نشریات چاپی معمولا آخرین گزینه بیشتر کسانی است که اخبار و گزارش های روز را دنبال می کنند.

این تغییرات در بیشتر کشورهای دنیا اتفاق افتاده است. اما رسانه ها در هر کشوری با توجه به فرهنگ غالب بر آن جامعه ، خود را با این تغییر منطبق کردند. اینجا ایران است. کشوری که سرانه مطالعه کتابش کمتر از ۱۰ دقیقه است. ناشران و متولیان فرهنگی برای کتابخوان کردن مردم باید هزار جور بازی دربیاورند. از برگزاری هفته کتابخوانی گرفته تا تخفیف های دوره ای و فروش های جشنواره ای. 

در چنین شرایطی طبیعی است نشریاتی چاپی به خصوص نشریات مستقل و تخصصی که وابستگی سیاسی ندارند با بحران روبه رو شوند. حتی اگر کاغذ گران یا نایاب نشود، رسانه های اجتماعی رقیب بزرگی برای رسانه های مکتوب محسوب می شوند. جنگ این دو رسانه خودش یک بحران است. جدا از سرسختی رقیبی به نام رسانه های اجتماعی، نایاب شدن کاغذ برای نشریات را باید مرثیه ای برای روزنامه ها دانست. امیدواریم مسوولان پیش از آنکه نشریات به تعطیلی کشیده شوند فکری به حال بازار کاغذ، دلالان، رانت خواران و سودجویان این بازار کنند.