سه سال پیش نیز خبر احضار مدیر فیس بوک به دادگاهی در شیراز منتشر و بلافاصله تکذیب شد. ادله قانونی برای اعلام جرم یا احضار به دادگاه در چنین مواردی شاید ماده 5 و 8 قانون مجازات اسلامی باشد. اما باید دید این پرونده سازی ها، اعلام جرم یا محدود کردن اشخاص چقدر بر ادامه فعالیت آنها تاثیر می گذارد. 

به نظر می رسد در چنین مواردی گرفتن تصمیماتی برای اعلام جرم، احضار به دادگاه و حتی ممنوعیت ورود به ایران، تنها اقداماتی نمایشی است که البته نمایشش هم تاثیری بر ادامه فعالیت های اشخاص نخواهد داشت. بعد از پشت سر گذاشتن دوران فیلترینگ و بی اثر شدن آن، باید به این نکته توجه کرد که اقدامات نمایشی مانند احضار و اعلام جرم و ممنوعیت ورود نیز کارآیی خود را از دست داده است. نه به دلیل اینکه دولت ها قدرت خود را از دست داده اند بلکه به خاطر آنکه قدرت فناوری های نوین دولت ها را به چالش می کشد. 

امروز دولت ها و مسوولان برای رسیدن به اهداف خود نه تنها نیازمند انطباق با فناوری های روز و سبک جدید مردم برای کار و زندگی هستند بلکه باید از ذکاوت نیز برخوردار باشند. از سویی نباید فراموش کرد در مواجهه با محتوایی که از طریق یک پلات فرم منتشر می شود مسوولیت اصلی با صاحب محتواست و نه پلات فرم. در این صورت صاحبان پلات فرم های ایرانی نیز دلگرمی بیشتری برای کار و سرمایه گذاری پیدا می کنند. 

ا زاین روشاید به جای جنگیدن با یک محصول روسی و دعوا بر سر فیلتر شدن و نشدن آن باید فکری برای جلب اعتماد کاربران برای استفاده از محصولات داخلی و کمک به فعالان بخش خصوصی برای ارتقای دانش و سرمایه گذاری های لازم در این زمینه کرد. هرچند حالا هم برای فکر کردن دیر است اما ماهی را هر زمان که از آب بگیریم، تازه است.