فناوران- در هفته های اخیر تهدیدهای کره شمالی و آمریکا علیه یکدیگر بالا گرفته است. کره شمالی در روز استقلال ایالات متحده در چهارم ژوئیه نخستین موشک بالستیک قاره پیمای خود را آزمایش کرد و کیم جونگ اون، رهبر این کشور، موشک را هدیه ای برای آمریکا خواند. یک ماه بعد هم موشکی آزمایش شد که به صورت بالقوه قادر است قلب آمریکا را هدف قرار دهد.
در پی این تهدیدها، واشنگتن ابتدا از چین خواست که همسایه اش را کنترل کند و دونالد ترامپ نیز در ادامه، پیکان تیز تهدیدهای توییتری اش را به سوی پیونگ یانگ گرفت.
مقامات ایالات متحده همواره تأکید کرده اند که در مقابله با کره شمالی همه گزینه ها روی میز است. اما آیا حمله سایبری با هدف از کار انداختن برنامه موشکی و هسته ای پیونگ یانگ هم می تواند یکی از این گزینه ها باشد؟ این پرسشی است که پایگاه اینترنتی «وایرد» به آن پرداخته است.
رهبران کره شمالی با برنامه موشکی، قدرت خود را به رخ می کشند. حد نهایت این برنامه ساخت موشکی دوربرد با قابلیت حمل کلاهک هسته ای است. پیونگ یانگ که برنامه هسته ای و موشکی خود را بی اعتنا به تهدیدها و تحریم های بین المللی به موازات هم پیش می برد، هنوز به توانایی تکنولوژیک ادغام این دو عرصه نرسیده است. موضوعی که به اعتقاد کارشناسان نظامی دست یافتنی است و تنها به زمان نیاز دارد.
وایرد از یکی از شماره های ماه مارس نشریه آمریکایی نیویورک تایمز نقل می کند که دولت اوباما سال ها بر خرابکاری های سایبری متمرکز شده بود، با این ادعا که این خرابکاری ها دلیل عدم موفقیت ۸۸ درصد از آزمایش های موشک های میان برد کره شمالی بوده است.
با این حساب، آیا آمریکا می تواند از فاصله ۱۱ هزار کیلومتری و با فشردن یک کلید، یکی از دشمنان قسم خورده خود را خلع سلاح کند؟
تیم استیونس، استاد امنیت بین الملل در دانشگاه کینگز لندن، چندان خوش بین نیست. به اعتقاد او، از آنجا که بخش کوچکی از زیرساخت های حساس کره شمالی آنلاین هستند و افزون بر این عملیات نظامی اساسا مبتنی بر شبکه نیست، امکان فلج شدن کامل یک عملیات با استفاده از حملات سایبری ناچیز است. البته ممکن است بخشی از آزمایش های ناموفق موشکی در کره شمالی در سال های اخیر نتیجه خرابکاری های سایبری آمریکا بوده باشد.
تجربه ایران و بدافزار استاکس نت
استیونس در ادامه به بدافزار استاکس نت می پردازد که برنامه هسته ای جمهوری اسلامی ایران را هدف گرفته بود. او معتقد است که هدف اصلی این بدافزار ایجاد تردید در ذهن ایران بوده است. او می گوید: اگر حملات سایبری کارساز باشند، با توجه به اینکه منشاء اختلالات ایجاد شده مشخص نیست، حدی از بی اطمینانی به دست اندرکاران برنامه موشکی و هسته ای کره شمالی القا می شود و آنها فکر می کنند که فناوری شان قابل اعتماد نیست و درست عمل نمی کند.
بر اساس این استدلال، حملات سایبری می توانند پیونگ یانگ را به سمتی هدایت کنند که به هر آنچه دارد شک کند؛ به کارشناسان خود، دانش یا توانایی خود. کارشناسان طرفدار این نظریه معتقدند که چون هدف سایبری روشنی در کره شمالی وجود ندارد – مثلا سیستم بانکی یا شبکه برق رسانی همیشه آنلاین – حمله به حاشیه، جوی از عدم اطمینان ایجاد می کند که دستاورد آن با توجه به شرایط موجود کمتر از حمله مستقیم نیست.
وایرد در تنظیم گزارش خود همچنین به سراغ اندرو فاتر، استادیار رشته سیاست بین الملل در دانشگاه لستر انگلیس رفته است. او معتقد است که جنگ سایبری احتمالا یک دهه است که جریان دارد و آمریکا هم برای خرابکاری سایبری در برنامه هسته ای کره شمالی بیکار ننشسته است. به باور فاتر، به دلایل شرایط سیاسی و اجتماعی کاملا بسته در کره شمالی، نفوذ سایبری به این کشور در مقایسه با ایران بسیار دشوارتر و پیچیده تر است و آمریکا به احتمال زیاد تلاش می کند با ایجاد اخلال در چرخه برنامه موشکی کره شمالی جنگ روانی به راه بیندازد.
تیم استیونس از دانشگاه کینگز لندن می گوید: مثلا حساب های کاربری اطرافیان رهبر کره شمالی در شبکه های اجتماعی می توانند هدف حملات سایبری باشند و دستگاه های امنیتی آمریکا با رصدکردن این افراد به روابط پی ببرند و امکانی برای نفوذ بیابند. این رویه به حس ناامنی و عدم اطمینان در حلقه اطرافیان کیم جونگ اون هم دامن می زند. او با بیان اینکه سرویس های اطلاعاتی کره جنوبی می توانند در این مسیر کمک کنند، تصریح می کند که چنین فعالیت هایی نمی توانند جلوی جنگ احتمالی را بگیرند. با این حساب اگر موشکی آماده شلیک باشد، حمله ای سایبری راه مطمئنی برای متوقف کردن آن نیست، اما گزینه ای است که می تواند در کنار گزینه های دیگر مطرح باشد و نباید به صورت کامل از آن چشم پوشید.
استیونس می گوید که با وجود تهدیدهای لفظی، هیچ نشانه ای از علاقه دو طرف برای آغاز جنگ وجود ندارد. به نظر او، مثلا اگر شهروندان آمریکا کره جنوبی یا جزیره گوام را ترک کنند، باید نگران بود. وی می افزاید: به یک دلیل ساده معتقدم جنگی در پیش نیست: کیم جونگ اون به خوبی می داند که جنگ پایان کار اوست. با وقوع جنگ دیگر کشوری به نام کره شمالی وجود خارجی نخواهد داشت. به طرز وحشتناکی امکان درگیری وجود دارد، اما فکر نمی کنم علاقه ای برای آغاز جنگ وجود داشته باشد.
فاتر هم نگران روزی است که دو هواپیما در منطقه ای مرزی سر راه هم قرار بگیرند یا در آب های منطقه درگیری مختصری رخ دهد. او چنین پیشامدهایی را سرآغاز رخدادهای غیر قابل کنترل می داند.