آمارها می گویند بین 80 تا 90 درصد استارتاپ ها شکست می خورند. یعنی با یک محاسبه سرانگشتی از این هزار نفر حاضر در سالن الکام استارز، 800 تا 900 نفر طعم شکست را طی یک یا دو سال آینده خواهند چشید. شکستی که در فضای «تو می توانی» روی 

می دهد و به تبع آن منابع مالی شخص، خانواده یا یک منبع مالی دیگر مانند شتاب دهنده یا سرمایه گذار از بین خواهد رفت، انگیزه برای شروع مجدد به شدت کاهش خواهد یافت و مهم تر از همه فرد خود را در معرض مقایسه با دو گروه می یابد: استارتاپ های رقیب موفق و افرادی که راهی مانند کارمندی را در پیش گرفته و در این مدت حداقل درآمدی کسب کرده اند و بدهکار هم نشده اند؛ این مقایسه می تواند مخرب تر از خود شکست باشد.

می گویند در سیلیکون ولی چیزی به نام کارآفرین شکست خورده وجود ندارد، به مدیران استارتاپ هایی که شکست می خورند کارآفرین باتجربه می گویند و اعتماد عمومی اکوسیستم به آن ها بیشتر است؛ از شتاب دهنده ها تا سرمایه گذاران و شرکای تجاری و حتی کارمندان. در ایران نمونه های چندی از استارتاپ های شکست خورده می توان یافت، البته سرنوشت اکثر آن ها انتخاب زندگی کارمندی بوده است. معدودی هم در کنار کارمندی، نیم نگاهی به راه اندازی یک استارتاپ دیگر دارند. به نظر می رسد مثل تمام بخش های دیگر اکوسیستم استارتاپی، ما در شکست خوردن هم نابالغ هستیم و هنوز کسی به درستی نمی داند چه گونه تجربه شکست استارتاپ خود را مدیریت کند و گام بعدی را محکم تر بردارد. 

بی راه نیست اگر از همین امروز به سندروم افسردگی ناشی از فرومردن اشتیاق الکام استارز بیندیشیم و دست کم ذهنیت اکوسیستم را به سمت خلق پیروزی از شکست سوق دهیم.