پیتر وارد*

PeterWardJourno@

در سال های اخیر تعداد زیادی وسایل نقلیه شخصی فناورانه طراحی شده و تا جایی که یادم می آید اولین وسیله از این دست، وسیله شهری Segway بود که هنوز هم استفاده می شود. زمانی که هاوربورد اولین بار وارد بازار شد به راحتی می شد حدس زد که آینده در حال اتفاق افتادن است و پیش بینی های فیلم های علمی-تخیلی دارد عملی می شود. 

اما نه تنها این وسایل روز به روز مجهزتر و قوی تر ؛ بلکه آسان تر و تغییرپذیرتر نیز شده اند. 

نمونه اش، وان ویل (OneWheel) یک اسکیت برد تک موتوره است که فقط چرخ بزرگ دارد. نسخه اخیر این وسیله وان ویل پلاس (OneWheel+) نام دارد که می تواند شما را با سرعت ۳۰ کیلومتر بر ساعت تا ۱۱ کیلومتر جابه جا کند.

 سرمایه گذار و مدیر وان ویل معتقد است که بعضی از کاربران ما روی جنبه ورزشی این وسیله تمرکز کرده اند و بقیه افراد نیز هر روز برای رسیدن به مترو یا محل کار یا دانشگاه خود از این وسیله استفاده می کنند.

تغییرات تکنولوژیکی البته با نیازها و تقاضاهای ما پیش می روند. شاید طراحی ماشین های بدون راننده یکی از همین نیازهاست که رنگ و بوی دیگری به خیابان ها و جاده های آینده ما خواهد داد. ماشین های پرنده نیز در همین رده است، اما زمان تحقق آن شاید کمی دورتر باشد. در بین تمام این وسایل حمل و نقل جدید، هنوز هم جا برای وسیله های حمل و نقل شخصی که قابل انعطاف تر، کارآمدتر و سرگرم کننده تر است وجود دارد و به راحتی می توانم بگویم زمانی که قیمت این وسایل کاهش پیدا کند، شاهد فراگیرتر شدن این وسیله در آینده نه چندان دور خواهیم بود.

البته روش های دیگر برای تردد راحت تر هم وجود دارد. یکی هم ایده ای است که ایلان ماسک، بنیانگذار تسلا موتور، پیشنهاد داده و آن تونل های زیرزمینی است که خودروها با سرعت بیشتر و بدون ترافیک در آنها تردد کنند. درون این تونل ها، خودروها روی اسکیت الکتریکی جابه جا می شوند.

*ستون نویس بلومبرگ