آنا- اوایل دهه 1990، دانشمندان «زیراکس پارک» وسیله ای به نام «میز دیجیتال» را معرفی کردند. این وسیله شبیه به میزکارهای فلزی دیگر بود، به جز تجهیزات غیرمعمولی که بالای سر آن قرار داشت. دو دوربین فیلمبرداری در تجهیزات بالای میز وجود داشت که تمامی حرکات کاربر نشسته پشت میز را ثبت می کرد. در کنار دوربین ها، یک پروژکتور تعبیه شده بود که صفحه نمایش یک کامپیوتر را روی سطح میز نشان می داد.

کاربران با استفاده از میز زیراکس می توانستند کارهای جالبی انجام دهند، از جمله هایلایت کردن پارگرافی از متن یک کتاب و ذخیره متن های منتخب روی یک فایل ورد الکترونیک. ناگهان مرز میان دنیای فیزیکی و دنیای دیجیتال محو شد. کاربران دیگر برای استفاده از کامپیوتر نیازی به کیبورد، ماوس یا مانیتور نداشتند؛ تنها باید پشت میز می نشستند تا صفحه کامپیوتر جلوی رویشان پدیدار شود.

برخلاف نوآوری این محصول، میز دیجیتال هیچ وقت به مرحله تولید انبوه نرسید. تکنولوژی در جهت مخالف پیشرفت کرد و به سوی گوشی های هوشمند، تبلت و لپ تاپ رفت. با این حال دانشمندان این ایده را کنار نگذاشتند و حالا با گذشت بیش از 35 سال میز دیجیتال اصلاح شده را معرفی کردند. آنها امیدوارند این میز کار نیمه دیجیتال نیمه فیزیکی این بار ماندگار شود. نام جدید آن «دسکتوپوگرافی» است. رابرت شیائو، محقق کامپیوتری از دانشگاه ملون و خالق میز دیجیتالی مدرن، می گوید: قصد دارم فعالیت هایی که امروزه روی صفحه نمایش کوچک انجام می دهیم را وارد دنیای اطرافمان کنم.

دسکتوپوگرافی نیز مانند میز دیجیتال، می تواند تمامی برنامه ها مانند تقویم، نقشه و گوگل داک را روی میز نمایش دهد. اما به لطف دهه ها تکنولوژی پیشرفته عملکرد دسکتوپوگرافی بسیار بهتر از میز دیجیتال است. شیائو با استفاده از یک دوربین عمقی و پروژکتور جیبی، دستگاه کوچکی ساخته است که می تواند مستقیما درون سوکت لامپ استاندارد جا شود. دوربین عمقی یک نقشه سه بعدی از میز ایجاد می کند که دائما به روز رسانی می شود تا جابه جایی اشیاء یا حرکت دست کاربر ثبت شود. سپس این اطلاعات به مرکز اصلی وسیله منتقل می شود؛ شیائو و تیمش مرکز اصلی را طوری برنامه ریزی کردند که تفاوت میان انگشتان دست کاربر با یک ماژیک را تشخیص دهد. از آنجا که این تکنولوژی مانند یک صفحه لمسی بزرگ کار می کند، این تمایز بسیار مهم محسوب می شود.یکی از بزرگ ترین مشکلات در نمایش دیجیتالی برنامه ها روی یک میز فیزیکی این بود که میز کار معمولا بهم ریخته است. شیائو در این وسیله از الگوریتمی استفاده کرده است که می تواند اشیائی مانند کتاب، کاغذ و لیوان شناسایی کند و سپس محل مناسبی را روی میز برای نشان دادن اپلیکیشن های کاربر انتخاب کند.

اگر کاربر روزنامه یا دستگاه ضبط روی میز را جابه جا کند، الگوریتم حرکت را شناسایی می کند و به صورت خودکار سایز صفحه نمایش را تغییر می دهد تا فضای بیشتر یا کم تری، بسته به نیاز کاربر، را اشغال کند.