جو لوی*

@joelevi

با این مقدمه، می توان دریافت که گذرواژه چقدر در حفظ محرمانگی و اطلاعات خصوصی و امنیت مان اهمیت دارد. 

اما شرکت های سازنده ابزارهای دیجیتالی برای اینکه کار ما را راحت تر کنند، شروع کرده اند به توسعه فناوری ها و روش هایی برای اینکه ما هویت مان را به سخت افزار بشناسانیم؛ فناوری هایی مثل تشخیص چهره، حسگر اثر انگشت و تشخیص عنبیه چشم. عمده این روش ها، چیزی را که قابل استفاده برای شناسایی باشد و همیشه با ما و تحت کنترل ماست، اسکن می کنند.اما یک موضوع بسیار مهم در این میان مورد غفلت واقع شده: هویت، گذرواژه نیست.

بگذارید مثالی بزنم؛ وقتی به کسی گواهی نامه رانندگی یا کارت ملی تان را نشان می دهید، مدرکی دال بر هویت خود ارایه می کنید؛ اما نمی توانید با آن قبضی را بپردازید یا مثلا یه لیوان نوشیدنی بخرید؛ با آن نمی توانید قفل دری را بازکنید. صرفا دارید هویت خود را اثبات می کنید. اما گویا جایی در فرایند توسعه فناوری، این دو مفهوم با هم خلط شده و به تبع آن، امنیت ما هم دچار مشکل شده است.

البته هستند کسانی که معتقدند ما امروز بیش از گذشته امنیت داریم. اگر منظور از گذشته زمانی باشد که ما اصلا  از گذرواژه یا شماره پین (PIN number)  برای تامین امنیت دستگاه های مان استفاده نمی کردیم، حرف این گروه درست است. اما اگر در «گذشته» روی دستگاه تان گذرواژه یا شماره پین داشتید، ولی الان به جای آن از اثر انگشت یا تشخیص عنبیه استفاده می کنید، مطمئن باشید امنیت تان نسبت به گذشته کمتر شده است.باز هم مثالی می زنم، فرض کنید که در بازگشت از یک سفر، مسوول گمرکات یا یک مقام امنیتی بخواهد گوشی شما را بررسی کند. اگر گوشی تان را از پیش خاموش کرده و تنظیمات امنیتی گوشی را فعال کرده باشید، در روشن کردن مجدد گوشی نیاز به گذرواژه یا شماره پین دارد و می توانید از وارد کردن این اطلاعات سرباز بزنید و اطلاعات تان را حفظ کنید، اما اگر گوشی روشن باشد، کافی است که آن مامور گوشی را جلوی چشم شما بگیرد یا انگشت تان را روی آن قرار دهد تا قفل دستگاه باز شود. شاید بگویید آن را که حساب پاک است از محاسبه چه باک است. اما اگر به جای مامور دولت، دزد یا گروگانگیر بود چه؟ باز هم نمی ترسید؟

*کارشناس امنیت سایبر