برخی هم ناگهان شیرجه می زنند داخل آب و خیال خودشان و دیگران را راحت می کنند.حالا اگر چیزی که آدم ها واردش می شوند، نه حوضچۀ آب سرد بلکه فساد باشد، کدام یک از این دو راهکار را انتخاب خواهند کرد؟ اغلب می گویند راه اول. به همین سبب، فساد معمولاً مثل یک «سراشیبی خطرناک» ترسیم می شود، به طوری که هرچه کارهای غیراخلاقیِ کوچک روی هم تلنبار شوند، شخص یا سازمان، به مرور، بیشتر در آن سقوط خواهد کرد. اما تحقیق جدیدی که در مجلۀ سایکولوژیکال ساینس چاپ شده است، استدلال می کند که احتمال اینکه افراد، به طرزی غیرمنتظره، کاری به غایت غیراخلاقی انجام دهند بیشتر از این است که به مرور مهیای آن کار شوند؛ پس احتمال «شیرجه» زدن در استخر فساد بیشتر است!

برخی تحقیقات نشان می دهند اگر افراد به تدریج در سراشیبی خطرناکِ رفتارهای غیراخلاقی قرار گیرند، وفق دادن ها آسان تر خواهد شد. 

پیداست که معقول ساختن تخلفِ ناچیز اخلاقیْ آسان تر از توجیه تخلفی سنگین است؛ اما شاید توجیه خطای یک باره، به لحاظ روان شناختی، از خطاهایی که چندبار تکرار شده اند آسان تر 

باشد. مؤلفانِ تحقیق در مجلۀ سایکولوژیکال ساینس می نویسند: «خطاهای یک باره شاید میان اخلاقی بودن، از یک طرف و لذت بردن از مزایای تقلب از طرف دیگر، تنش کمتری به وجود بیاورند». ممکن است کسی شیرجه زدن در رشوه خواری را، به مثابۀ چیزی که یک بار انجام شده است و گذشته، نشانگر حقیقیِ شخصیتش نداند؛ اما در موقعیت سراشیبی خطرناک، شخص باید با رشوه های پی درپی کنار بیاید.

- بریده ای از مقاله Does Corruption Happen Slowly, or All at Once که 27 ژانویه 2017 در سایت آتلانتیک منتشر شده است و سایت ترجمان آن را ترجمه کرده است.