رویدادهای اصلی از جایی شروع می شود که نئو بر سر دوراهی سرنوشت سازی قرار می گیرد: قرص آبی را بخورد و به دنیای بی خبر از همه جای خود برگردد یا قرص قرمز را بخورد و از حقیقت ماتریکس آگاه شود و عمق فاجعه را درک کند.

اکنون فیزیکدانان با مطالعه تابش های فضایی، توانایی این را دارند که انتخاب مشابهی را پیش روی ما بگذارند؛ آنها قادرند این نظریه را که آیا ما در ماتریکس مجازی خود زندگی می کنیم در بوته آزمایش قرار دهند. هرچقدر هم که این نظریه خیالی به نظر برسد، اما درواقع برخی از فیلسوفان از مدت ها قبل بر این باور بودند که احتمال اینکه ما هوش های مصنوعی به دام افتاده در یک جهان غیرواقعی باشیم، بیشتر از این است که ذهن های آلی در یک جهان واقعی باشیم.

اما اگر این نظریه صحیح باشد، قوانین فیزیکی وجود دارند که به ما اجازه ساخت و اختراع چنین جهان واقعی را می دهند. برنامه نویسان که برای ما حکم خدایان را خواهند داشت، قادرند در چشم بر هم زدنی واقعیت را تغییر دهند.

اولین تلاش جدی در مسیر یافتن حقیقت درباره جهان مان در سال 2001 از راه رسید؛ هنگامی که دانشمندان سعی کردند منابع مورد نیاز برای ایجاد یک شبیه سازی در اندازه جهان هستی را محاسبه کنند، متوجه شدند که این دورنما غیرممکن است.

سث لوید، مهندس مکانیک کوانتوم در دانشگاه MIT، تعداد عملیات کامیپوتری را که جهان ما از زمان انفجار بزرگ تاکنون انجام داده، تخمین زده است که درواقع شامل تمامی رویدادهایی می شود که از آن زمان رخ داده است. انرژی لازم برای تکرار این وقایع و تولید یک کپی کامل از واقعیت تا آخرین اتم، بیشتر از انرژی ای است که در جهان وجود دارد.

لوید در این باره می گوید: کامپیوتر باید از جهان هستی بزرگ تر باشد و زمان در این برنامه کندتر از جهان واقعی می گذرد، بنابراین چرا حتی زحمت ساخت چنین چیزی را به خودمان بدهیم. اما دیگران به زودی دریافتند با ساخت یک کپی ناقص از جهان که به اندازه کافی خوب باشد تا ساکنانش را فریب دهد، می تواند انرژی محاسباتی را تا میزان بسیاری کاهش داد. در چنین کیهان موقتی، جزئیات ریز دنیای میکروسکوپی و دورترین ستاره ها تنها توسط برنامه نویسان و در موارد نادری که مردم خواستار مطالعه آنها با تجهیزات علمی هستند، پر می شود و به محض اینکه کسی دیگر به دنبال آنها نباشد، محو خواهند شد.

هرچند در تئوری، ما هرگز قادر به تشخیص این مشخصه های نامرئی نیستیم، زیرا هر بار که شبیه سازها متوجه می شوند ما در حال نظاره کردن این مشخصه ها هستیم، دوباره آنها را به جای خود بازمی گردانند.

با این نتیجه گیری، ساخت جهان های مجازی، حتی برای ما، ممکن می شود. در حال حاضر ابرکامپیوترهای امروزی قادر به ساخت مدل جهان نخستین هستند و می توانند نحوه رشد و تغییر کهکشان های نوپا را شبیه سازی کنند. با توجه به رشد سریع تکنولوژی طی دهه اخیر، تلفن همراه کنونی شما دارای قدرت پردازش بیشتری از کامیپوترهای ناسا در زمان فرود روی ماه است. پس زیاد دور از ذهن نیست که در آینده شاهد وقوع چنین شبیه سازی باشیم که زندگی هوشمند را در بر بگیرد.

سایلس بین، فیزیکدان هسته ای در دانشگاه واشنگتن سیاتل می گوید: احتمالا بتوانیم طی یک قرن انسان ها را درون محفظه های شبیه سازی جا کنیم. بین در حال توسعه شبیه سازهایی است که چگونگی اتصال پروتون ها و نوترون های اولیه برای تشکیل اتم های بزرگ تر در دنیای جوان ما را بازسازی می کند.به زودی قوانین و آداب و رسوم اجتماعی تنها موانعی خواهند بود که ما را از خلق جهانی از مصنوعات با احساسات انسانی باز می دارد اما این امکان وجود دارد که فرزندان نسل تکنولوژی ما بازی کردن نقش خالق را بیش از حد وسوسه انگیز بدانند و قادر به مقاومت در برابر آن نباشند.

آنها می توانند مجموعه ای از جهان های بزرگ تر را ایجاد کنند که بسیار عظیم تر از کیهان های واقعی باشد. در سال 2003 این تفکر موجب شد نیک بوستروم، فیلسوف از دانشگاه آکسفورد به این نتیجه برسد نظریه ای که بیان می کند که ما هوش های مصنوعی مبتنی بر سیلیکون در یکی از دنیاهای جعلی هستیم، بیشتر قابل درک است تا اینکه قبول کنیم ارگانیزم های مبتنی بر کربن در جهان واقعی هستیم. هیچ راهی وجود ندارد تا تفاوت میان این دو احتمال را بدانیم.

اما این موضوع در سال 2007 وقتی جان دی بارو، استاد علوم ریاضیات دانشگاه کمبریج اظهار کرد که شبیه سازی ناقص از جهان دارای اشکالات قابل تشخیصی خواهد بود، تغییر کرد. بنا به گفته وی، درست مانند کامپیوتر شما، سیستم اجرایی جهان شبیه سازی شده نیز برای ادامه کار نیاز به آپدیت خواهد داشت.

بارو می گوید که با تنزل یافتن شبیه سازی، این امکان وجود دارد که شاهد از هم پاشیدن بدون دلیل جنبه هایی از طبیعت باشیم که تاکنون تصور می شده ایستا باشند مانند سرعت نور یا ریزساختارهای ثابت که قدرت نیروی الکترومغناطیسی را تعریف می کنند.

منبع: DiscoveryMagezine