دبیر سازمان نظام صنفی رایانه ای تهران

در حال حاضر تمام کارفرمایان بخش خصوصی موظفند نیروهای خود را نزد سازمان تامین اجتماعی بیمه کنند، اما هدف قانون ساختار نظام جامع رفاه و تامین اجتماعی مصوب 83 به استناد ماده 1 قانون مذکور اجرای اصل بیست و نهم (29) قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و همچنین بندهای (2) و (4) اصل بیست و یکم (21) قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران در جهت ایجاد انسجام کلان سیاست های رفاهی  که به منظور توسعه عدالت اجتماعی و حمایت از همه افراد کشور در برابر رویدادهای اجتماعی، اقتصادی، طبیعی و پیامدهای آن است. 

نظام جامع تامین اجتماعی شامل سه حوزه بیمه ای، امدادی و حمایتی/توانبخشی است که اجرای طرح بیمه اجباری مزد بگیران نیز از وظایف حوزه بیمه ای محسوب می شود. جالب توجه است در بخش 2 بند ط ماده 6 قانون ساختار نظام جامع رفاه و تامین اجتماعی آمده است که برای بیمه شوندگان امکان انتخاب موسسه بیمه گذار فراهم شود و همچنین به استناد بند ک ماده 6 جابه جایی بیمه شدگان بین صندوق های بیمه همگانی به صورت انفرادی یا گروهی بر اساس آیین نامه مصوب هیات وزیران مجاز خواهد بود.

به عبارت دیگر قانون گذار در جهت ایجاد فضای رقابتی سالم به منظور ارایه خدمات کیفی با هزینه کمتر وجود تعدد موسسات بیمه گذار را پذیرفته است. حال این سوال به ذهن می رسد که چرا همه کارفرمایان باید نزد سازمان تامین اجتماعی و به اجبار بیمه شوند و حق انتخاب ندارند؟

آیا سازمان تامین اجتماعی یک سازمان دولتی است یا یک موسسه عمومی غیر دولتی؟

اگر یک موسسه عمومی غیر دولتی است، چرا فقط یکی است و همه مجبورند برخلاف قوانین نزد این موسسه بیمه شوند؟

اگر یک سازمان دولتی است، چرا مبالغ دریافتی توسط تامین اجتماعی به حساب خزانه واریز نمی شود؟ 

سازمان تامین اجتماعی شورایی به ریاست رییس جمهور و برخی از اعضای هیات دولت دارد. این به آن معنا نیست که این موسسه دولتی است؟ بارها شنیده ایم که دولت به تامین اجتماعی بدهکار  است، در این صورت بدهی دولت به خودش چه معنایی دارد؟ جز اینکه تا وقتی منابع مالی در حساب دولت است امکان نظارت و تحقیق و تفحص توسط مجلس را دارد، اما وقتی به حساب تامین اجتماعی منتقل می شود، فقط امکان نظارت برداشته می شود.