اصل ارتباطی ۱) همه کارهای ما نوعی ارتباط است: تمام لحظات زندگی ما آکنده از پیام های شفاهی و غیر شفاهی، ارادی و غیر ارادی است. زبان، تنها وسیله ی ارتباطی نیست. کلماتی که ما بر زبان جاری می کنیم، بر حسب موقعیت، فقط بین ۸ تا ۲۴ درصد پیام ما را تشکیل می دهند و به این ترتیب در دنیای گسترده ارتباطات، تنها مُشتی از خروارند! لباسی را که هر روز می پوشیم، پیام آور تصویری است که از خود بر ذهن داریم و نمایانگر ارج و حرمتی است که برای خویش قایلیم. یا وقتی لوازم شخصی خود را روی میز می گذاریم پیام دیگری را درباره ی خود به دیگران منتقل می کنیم. وضعیت نشستن و راه رفتن نیز حاکی از احساسات و گرایشات ماست.

اصل ارتباطی ۲) چگونگی ارسال یک پیام، چگونگی دریافت آن را معین می کند: کلماتی را که بر زبان می آوریم، بسیار بیشتر از آنچه تصور می کنیم حاوی پیام هستند. حجم و آهنگ صدا، همگی به شنونده کمک می کنند تا کلمات ما را تفسیر کند و پیام آن را دریابد. 

اصل ارتباطی ۳) آنچه اهمیت دارد دریافت پیام است و نه ارسال آن: بسیار اتفاق می افتد که یک پیام به آسانی مغایر با منظور ما دریافت شود. بنابراین منطقی است که بگوییم ارتباط واقعی، پیامی است که شنونده استنباط می کند، نه آنچه گوینده می گوید. به بیانی دیگر، صرفا حسن نیت ما در ارسال پیام کافی نیست، بلکه عملکرد و بیان ما باید بتواند نیت خیرخواهانه مان را منتقل کند.

اصل ارتباطی ۴) چگونگی آغاز پیام، اغلب حاصل ارتباط را تعیین می کند: همه ما بارها این احساس را تجربه کرده ایم که به علت استنباط نادرست در آغاز یک پیام، منظور گوینده را یکسره کج فهمیده ایم. بنابراین، اگر مراقب نباشیم، همان چند کلمه ای که در آغاز سخن به کار می بریم کافی است که دیگران را به برداشتی نادرست از سخنان ما سوق دهد و موجب رنجش و آزردن آنها شود. 

اصل ارتباطی ۵) ارتباط یک خیابان دو طرفه است: در یک ارتباط خوب، ۲ عامل دخالت دارند: ارسال درست پیام و دریافت درست پیام. بنابراین اگر تنها به این بسنده کنیم که نقطه نظرهای خود را روشن و منطقی و قانع کننده بیان کرده ایم، موفق به ایجاد یک ارتباط نیستیم. بلکه، صرفا در مقام سخنوری و اندرزگویی برآمده ایم.

اصل ارتباطی ۶) ارتباط یک رقص است: اگرچه رد و بدل کردن پیام و اطلاعات ارتباط نامیده می شود، اما در واقع ارتباط تنها محدود به این اعمال نیست. به بیانی دیگر، وقتی یک پیام واحد را با فرد یا جماعت متفاوتی در میان می گذاریم، آن را هر بار به شکل تازه ای مطرح می کنیم، زیرا در این فاصله مجال بیشتری داشته ایم تا بیندیشیم و نکاتی تازه را بیاموزیم و در نتیجه نگرشی تازه را در عبارات خود ملحوظ کنیم. به علاوه، هر بار که یک موضوع خاص را با افراد و یا گروه های متفاوتی در میان می گذاریم، کسانی که پیام ما را دریافت می کنند، به لحاظ های مختلفی مثل: تجارب گذشته، نظام های اعتقادی، زمینه های فرهنگی مختلف و… هر کدام استنباط متفاوتی از گفته های ما دارند. از این رو، نیروهایی که ما را به هم ارتباط می دهند متفاوت خواهند بود و در نتیجه روابط متفاوتی نیز برقرار می گردد و رقص ارتباط به گونه ی دیگری اجرا می شود. 

منبع:modir.tv