فرهنگ دیرین، ابزار نوین
حمیده حبیبی- پهلوانان ایران آیینی را از دیرباز به جا می آوردند که هم نامش زیباست هم نتیجه اش. آیینی که شکل سنتی اش را بسیاری از ما ندیده ایم؛ اما از آن بسیار شنیده ایم. در اعیاد مذهبی، در حمایت از معیشت یک پیش کسوت یا در زمان حل سریع مشکل یک فرد نیازمند، دو جوان دو سر لنگی را به دست می گرفتند و آن را دورتادور زورخانه می چرخاندند. هرکس به تناسب میل و وسع خود، مبلغی در لنگ می انداخت تا همین مبالغ در نهایت روی هم عددی قابل توجه شود. این رسم پهلوانانه گلریزان نام گرفت. در فرهنگ ما ایرانیان، گلریزان یک فعالیت نیکوکارانه و درخور قدردانی است. از زورخانه که بیرون بیاییم، در بازار سنتی ایران هم گلریزان به روشی دیگر استفاده می شد. کاسب یا تاجری که ورشکسته یا دچار خسران شدید می شد، از سوی جمعی از کسبه یا تجار دیگر مورد حمایت قرار می گرفت تا بتواند دوباره شرایط کسب وکارش را رونق دهد.
تامین مالی جمعی (Crowdfunding)، پویشی است برای حمایت مالی از یک پروژه در بستر اینترنت، از طریق پرداخت تمام یا بخشی از سرمایه موردنیاز برای اجرای آن توسط تعداد زیادی از مردم. این روش برای حمایت از پروژه های خیریه، هنرمندان، استارت آپ ها و کسب وکارهای خانگی مناسب است. در ایران بسترهای تامین مالی جمعی با هدف اشتغال زایی کار خود را آغاز می کنند؛ اما به تدریج به سمت پروژه های خیریه تغییر مسیر می دهند؛ چراکه پروژه های خیریه معمولا نتایج موفق تری نسبت به پروژه های اشتغال زایی در سایت های تامین مالی جمعی دارند. اما مگر نه این است که همیشه می گوییم به جای اینکه ماهی به کسی بدهی، ماهی گیری به او یاد بده؟ چرا هم چنان مردم تمایل بیشتری به مشارکت در امور خیریه دارند تا حمایت از ایجاد شغل و درآمد پایدار؟
ابزار کراودفاندینگ ممکن است وارداتی باشد، فرهنگش را اما از نسل ها پیش با خود همراه داشته ایم. باید به جامعه یادآوری کرد که ارزش اشتغال زایی از کمک های مقطعی بیش تر است؛ چراکه در نتیجه این حمایت، فرد دارای درآمد مستمر خواهد شد و برای تامین مایحتاج زندگی به مشکل برنمی خورد و از سوی دیگر، هنگامی که شخصی از حاصل دسترنج خود امرار معاش کند، کرامت انسانی اش حفظ شده و به مسیر خودشکوفایی و تعالی در زندگی اش نزدیک تر خواهد بود.
*مدیر توسعه کسب و کار فاندوران