معنای واژه ی host در دانش رایانگر هیچ پیچیدگی خاصی ندارد و همان معنای واژگانی آن است یعنی «میزبان» و به فراهم کردن این خدمت یعنی hosting هم «میزبانی» گفته می شود.

در دانش های دیگر از جمله پزشکی (برای نمونه در بحث انگل شناسی یا ویروس شناسی) هم همین معنا و برابر پارسی به کار می رود. اما نمی دانم چرا در سال های اخیر در بسیاری از آگهی ها و شرکت هایی که چنین خدمتی فراهم می کنند از این واژه های پارسی استفاده نمی شود. 

هرچند این دو واژه ی پارسی معیارِ غیرعلمی و تحمیلی برخی افراد یعنی «آشنا» و «مانوس» بودن را هم دارند. شاید اینجا معیار «کلاس» داشتن واژه های بیگانه در کار است که مانع از کاربرد واژه های پارسی می شود. 

اما جالب اینجا است که این دسته از ایرانیان که اصرار به کاربرد این واژه های انگلیسی دارند دست کم تلفظ درست انگلیسی آن را هم به کار نمی برند و از خودشان تلفظ جدیدی برای این واژه ی انگلیسی ساخته اند که در هیچ فرهنگ تکزبانه یا دوزبانه ی انگلیسی دیده نمی شود. 

در همه ی فرهنگ های معتبر تلفظ این واژه host یا hōst (به خط پارسی: هُوست) است یعنی با اُی کشیده است و بر وزن واژه ی most خوانده می شود. اما برخی ایرانیان آن را «هاست» با «آ»ی بلند می خوانند و hosting را هم «هاستینگ» می گویند!! حتا کسانی که در محیط های انگلیسی هستند و تلفظ درست این واژه را می شنوند. اینجا است که می بینیم مخالفان کاربرد واژگان پارسی (یا کسانی که «علاقه»ای به کاربرد واژگان پارسی ندارند) هم مانند برخی از سازندگان واژه های پارسی روش و رویکرد یکدست و سازگاری ندارند. یعنی اگر معیار «مانوس» بودن است چرا «میزبان» را به کار نمی برند؟ و اگر علاقه به کاربرد واژه ی انگلیسی دارند، دست کم بروند تلفظ درست آن را از روی فرهنگ های معتبر بیاموزند!