سرعت در همه جای ما نفوذ کرده. فست فود می خوریم و با پیک موتوری در ترافیک ویراژ می دهیم و پرداخت های مان را با موبایل انجام می دهیم و کتاب هایمان را تند خوانی می کنیم و الخ. همه چیز را سریع باور می کنیم و بدون اینکه برویم ببینیم واقعا اتفاق افتاده یا نه به اطلاع دیگران می رسانیم و روی آن حتی کامنت هم می گذاریم. 

تازه این مربوط به دنیای معمولی است. پا به دنیای رسانه ها بگذاریم، سرگیجه می گیریم. چون سرعت در ذات رسانه است و حالا با نفوذ رسانه های اجتماعی، میزان اهمیت آن چند برابر شده است. ما هول می شویم سریع تر اخبار را منتشر کنیم تا عقب نمانیم. این عقب ماندگی که عمری است مهرش روی پیشانی مان خورده، ما را حساس تر کرده است. به هر حال روزگاری به جای توسعه نیافته می گفتند عقب مانده. در حال توسعه هم یک جوری همان عقب مانده ای است که دارد دست و پا می زند. 

غرض اینکه از آنجا که با تعریف بد عقب مانده و با تعریف شیک تر توسعه نیافته یا در حال توسعه هستیم، تلاش می کنیم با سرعت پیش برویم و حداقل در جایی مثل انتشار، انتقاد، اظهار نظر و اطلاع رسانی عقب نمانیم. در دنیای امروز که رسانه های اجتماعی محلی برای به نمایش گذاشتن این سرعت شده است، حتما می توانید حدس بزنید که روزنامه نگاران باقی مانده در روزنامه های کثیرالانتشار چقدر دچار افسردگی هستند. حالا فرض کنید کثیرالانتشار هم نباشید و قلیل الانتشار باشید! افسردگی تان می تواند حتی کشنده باشد و دست و پا زدن تان برای همگام شدن با سرعت کثیرالانتشارها و خبرگزاری ها و سایت ها و وبلاگ ها و شبکه های اجتماعی چند برابر می شود. یعنی می خواهم برایتان شرح دهم ما در چه وضعیتی هستیم. آدم است دیگر! افسردگی شدید، سرعت هم که به این شکل، قلیل هم باشید، بالاخره یک جایی یک روزی سر یک خبری خسته می شوید، از زیر چشم تان چیزی در می رود و گاهی هم مجبور می شوید از سر و ته خبر بزنید. حالا فکر کنید آنجا تعطیلات بعد از عید نوروز باشد و آن وقت اول آوریل باشد و خبر دروغ آوریل. کوس رسوایی تان زده می شود. از هر گوشه و کناری می بینید سوتی داده شده، توی چشم تان می رود.

خواستم بگویم ما قلیل ایم. افسرده ایم. گردن مان کوتاه است. اگر یک خبطی هم کردیم. شما کوتاه بیاید.