دست فرهنگستان زبان و ادب فارسی درد نکند که زحمت می کشد و هی برای ما معادل می سازد. دوستان و مسوولان در فرهنگستان دور هم جمع می شوند در حالی که دود تهران را برداشته است. به هر حال سفر درون شهری در دود تهران سخت و خطرناک است. ممکن است مسموم شوید، مریض شوید، نفس تان بگیرد، سرگیجه، تهوع، سردرد و تب از دیگر عوارض تردد در هوای آلوده است که امیدواریم پس از باران روز چهارشنبه، مسوولان (در کنار جدل مال من است یا مال تو) برای جلوگیری از بازگشتش برنامه ریزی کرده باشند. برگردیم به فرهنگستان و دورهمی کارشناسان و مسوولان برای پیدا کردن معادل های فارسی.

من فکر کردم ما نباید فقط مصرف کننده باشیم و باید کمک کنیم تا زبان فارسی حفظ شود، حتی ارتقا یابد و آقایان فرهنگستان هم اینقدر برای معادل سازی به خودشان فشار نیاورند که دست آخر برای «تبلت» واژه «رایانک مالشی» را پیشنهاد دهند. البته این واژه تصویب نشد اما به هر حال مطرح که هست. به همین دلیل تصمیم گرفتم چند ساعتی وقت گذاشته و به معادل های جدیدی برسم که بتوانم در سایت فرهنگستان به عنوان پیشنهاد ثبت کنم. 

دیشب همینطور که فکر می کردم با یکی از دوستانم هم دورآگاهی (تله پاتی) داشتم و نورتاب (آباژور) روشن بود تا برق اضافی خاموش بماند. دوستم اصرار داشت به جای فکر کردن به واژه ها و معادل سازی، شب خود را در یک رستوران خویش یار (رستوران سلف سرویس) بگذرانیم و خمیر برگ (لازانیا) بخوریم. اما من اصرار داشتم به فرهنگستان کمک کنم، لذا در خانه ماندم و دو گوشی (هدفون) در گوش، تکیه داده بر مبل گل آهن مان (فرفورژه مان)، دمابان چای (فلاسک چای) کنار دست، به فکر کردن ادامه دهم.

اما تلفن همراه و اینترنت اجازه فکر کردن نمی دهد. بیشتر ما دچار اینترنت بارگی (اعتیاد به اینترنت) شده ایم. ولی برای اینکه بتوانید تمرکز کرده و درست فکر کنید باید برون خط (آفلاین) باشید. چون ممکن است پیام هایی که از کانال های تلگرام و غیره دریافت می کنید، تمرکزتان را به هم بریزد. یا هوس کنید یک خودعکس (سلفی) بیندازید و با دیگران به اشتراک بگذارید و زیرش هم بنویسید «من و گل آهن و دمابان چای». 

به همین دلیل تصمیم گرفتم پیش از هر کاری اینترنت بارگی ام را ترک کنم تا بتوانم تمرکز کنم. من فعلا برون خط شدم تا بعد از ترک اینترنت بارگی، فکر کنم.