در برخورد با این جمله نخستین پرسش هایی ایجاد می شود: این فعالیت زرد شامل چه مطالبی است؟ آیا منظور همان خزعبلاتی است که در سایت ها و مجلات درجه چند منتشر می شود نظیر جدایی فلانی و فلانی، فلانی در استخر، زندگی خصوصی فلانی یا مطالبی که با قرائت رایج در تریبون های رسمی تفاوت دارد و مورد پسند عده ای نیست؟

بعضی تحلیل گران علت واگذاری قدرت توسط جناح مستقر را شبکه های اجتماعی می دانند. لیستی رای دادن، متقاعد کردن طیف خاکستری به رای دادن، انتشار گسترده پیام چهره ها و اشخاصی که رسما تریبونی ندارند، تشویق به حضور پای صندوق تا آخرین ساعات رای گیری از جنبه های این تاثیر یاد شده است. اگر منظور از فعالیت زرد این باشد روند دموکراسی و انتخابات بیش تر شبیه به یک شوخی بی مزه به نظر می رسد.

اما شاید این تمام ماجرا نباشد. انتشار و دست به دست شدن بعضی ویدیوها می تواند مصداق این فعالیت های زرد باشد. درگذشته و با توجه به محدودیت های ارتباطی، ترند شدن یک موضوع به ندرت اتفاق می افتاد. مهم ترین تریبون، صدا و سیما بود با یک جامعه میلیونی. اما با گسترش شبکه های اجتماعی، هر شهروند یک رسانه شد. از برخورد ماموران شهری تا خطبه های نمازجمعه در تیررس انتشار قرار گرفت تا جایی که نهادهای مسوول بلافاصله مجبور به موضع گیری شدند. سلفی زننده تا ماجرای دختر خوش گل ها آن قدر دست به دست چرخید که نمایندگان مجبور به توضیح شدند. شایعات به همان سرعت که منتشر شدند، به همان سرعت هم تائید یا تکذیب می شدند. شاید بعضی از جریان ها دیگر توان پاسخگویی real time را از دست داده اند یا شاید دوست ندارند خوانشی غیراز یک خوانش مشخص دست به دست شود بنابراین فعالیت زرد ممنوع!

مهم ترین معضل شبکه های اجتماعی خلط حقیقت و دروغ است. درست است یک فیلم تقطیع شده برای مدتی سرخط اخبار می شود اما اولا بلافاصله آن ادعا توسط خود کاربران صحت سنجی می شود و ثانیا فیلم کامل هم بالاخره منتشر می شود. بهتر است به جای خط کشی و تعیین تکلیف، کاربران آموزش ببیند چه مطلبی ارزش انتشار دارد و خودشان تصمیم بگیرند. به جای کانالیزه کردن و رنگی کردن کردن و فیلترکردن ، کمی رفتارهای خودمان را درست کنیم.

داستان کشتی نوح را همه می دانیم؛ زمانی که سیل همه جا را فراگرفته بود حتی قله های مرتفع هم مکان امنی به حساب نمی آمد. جا ماندن از این کشتی یعنی غرق شدن و دفن زیرشدن زیر خروارها مطلب با ربط و بی ربط. ازسوی دیگر داستان سوراخ کردن کشتی هم یادمان هست. دیگر هر طفلی تمیز می دهد سوراخ کردن بدنه منجر به ته نشینی می شود. آقایان! این کشتی برای همه جا دارد  ولی سوراخ کردن این کشتی هم نتیجه ای جز نابودی همه سرنشینان آن درپی ندارد!