به نظر می رسد مشکلی که تمام این سال ها با آن دست به گریبان بوده و هستیم، همگام نبودن به روزرسانی آقایان، مردم و فناوری هاست. دیگر بر کسی پوشیده نیست که فیلترینگ و از دسترس خارج کردن سرویس های آنلاین، مانعی برای استفاده کاربران محسوب نمی شود. از سوی دیگر فناوری های نوین در حوزه ارتباطات، محدودیت پذیر نیستند. نکته دیگر این است که دولتمردان نمی توانند کاربران را از استفاده از ابزارهای ارتباطی فعلی منع کنند اما از امکانات آن به نفع خود استفاده کنند. همچنین تاثیر ابزارهای نوین در جریان سازی، انکار نشدنی است. با در نظر گرفتن همه این موارد، لازم است الگوی تصمیم گیری دولتمردان تغییر کند. در کنار مزیت هایی که این ابزار برای آنها دارد، باید بپذیرند که خطراتی هم می تواند برای شان ایجاد کند. در حقیقت فناوری، شیوه بازی سیاستمداران را نیز تغییر داده. حالا بازی جدیدی در جریان است که یکی از اصلی ترین ابزارهایش رسانه های اجتماعی است. اما در ایران دولتمردان هنوز برای این بازی، برای استفاده از رسانه های اجتماعی و همراه کردن مردم، به روز نشده اند. اینجایی که ایستاده ایم برای بسیاری از دولتمردان و حتی کاربران مانند برزخ است. برای عبور از این مرحله لازم است یک بار دیگر مفاهیمی مانند اطلاع رسانی، مشارکت مردمی و غیره تعریف شود. حالا دیگر باید دولتمردان الگوی جدیدی برای ورود به دنیای نوین پیدا کنند، الگویی که بتوانند با استفاده از آن همراهی مردم را نیز کنار خود حفظ کنند.

هر چند برخی معتقدند این تصمیم گیری ها، عاملی برای خرید وقت است تا بتوان به استفاده از این ابزارها ادامه داد. اما حتی اگر این واکنش ها و تصمیمات، برای خرید وقت تا انتخابات یا حتی بعد از انتخابات و تغییر دولت است، سران نظام باید سیاست جدیدی در مهار و کنترل رسانه های اجتماعی در پیش گیرند. همگام نبودن مردم و دولت در این زمینه، شکاف بزرگی به وجود می آورد که هر چه زمان می گذرد، پر کردن این شکاف سخت تر خواهد شد.