روزنامه نگار یا آواره غیر مستقل
شبنم کهن چی- «سایت سمان (سامانه مستندسازی آثار خبرنگاران نشريات و خبرگزاری ها) برای همیشه از دسترس خبرنگاران خارج شد». این خبری بود که روز گذشته در بسیاری از رسانه ها منتشر شد. خبرنگارانی که عضو این سایت شده بودند (بنا بر آمار حدود 9 هزار خبرنگار) حتما به خاطر دارند که برای گذشتن از هفت خوان رستم ثبت آثار و اطلاعات و مدارک مورد نیاز در این سایت چقدر زمان گذاشتند. ثبت آثار با لینک یا پی دی اف یا تصویر گزارش چاپ شده در روزنامه به نحوی که لوگو و روز انتشار آن مشخص باشد برای دوازده ماه متوالی منتهی به زمان ثبت نام (و سه سال قبلش) یکی یکی، با سرعت نامناسبی که سایت و البته اینترنت داشت، زمان زیادی از روزنامه نگاران گرفت. شکی نیست که هر روزنامه نگاری که عضو این سامانه شده بود با جمله «پرونده شما ناقص است» روبه رو شده است و بعد از چند بار تلاش، فاتح شده و خود را به ثبت رسانده است.
حالا سامانه جدیدی راه اندازی شده به نام «سامانه جامع رسانه های کشور» که قرار است ما از سر خط دوباره برویم و آثار و مدارک خود را آنجا به ثبت برسانیم تا «روزنامه نگار» شناخته شده و بتوانیم از وزارت ارشاد کارت معتبر دریافت کنیم و از تسهیلاتی که دولت هر از گاهی برای روزنامه نگاران در نظر می گیرد استفاده کنیم. بگذریم از برخی تسهیلات مانند بیمه که ممکن است ناگهان معلق شود.
به صراحت می توان گفت تعطیلی انجمن صنفی روزنامه نگاران در سال 88 به این معنا بود که دولت ما روزنامه نگاران را به رسمیت نمی شناسد. از آن زمان تاکنون درخواست روزنامه نگاران از مسوولان برای احیای مجدد انجمن صنفی روزنامه نگاران با هدف داشتن پایگاهی مستقل جهت متمرکز کردن درخواست ها، نیازها و ارتقای کیفیت کار رسانه ای بی پاسخ بوده است. رییس یازدهمین دولت جمهوری اسلامی هم این درخواست را شنید و قول داد پیگیر احیای انجمن روزنامه نگاران باشد. حسن روحانی هنگامی که برنامه صد روزه اول کار خود را تشریح می کرد وعده داد تلاش خود را برای بازگشایی برخی تشکل های صنفی از جمله انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران بکار گیرد. آقای رییس جمهور! چند صد روز از آغاز کار دولت شما گذشته است و روزنامه نگاران همچنان در انتظار بازگشایی انجمن صنفی هستند؟
در حالی که سال آینده، نامزدهای ریاست جمهوری بار دیگر به رقابت با یکدیگر خواهند پرداخت، نه تنها ما دایم از این سامانه به آن سامانه پاس داده می شویم و مسوولان به جای اصلاح و بهینه سازی یک سامانه، ترجیح می دهند چرخ را از اول اختراع کنند، بلکه انجمن صنفی مان نیز همچنان تعطیل است.
به رسمیت نشناختن استقلال حرفه روزنامه نگاری و تشکل صنفی، تفوق و سیطره دولتی بر این حرفه و تشکل صنفی، نقض استقلال حرفه ای روزنامه نگاری است.