مهر- در چهار دهه گذشته صنعت الکترونیک سازی دنیا همواره متأثر از قانون «مور» بوده است که می گوید: سرعت و قابلیت تجهیزات الکترونیکی هر دو سال یک بار دو برابر می شود. همچنین هر شرکت فعال در حوزه فناوری گجت های بهتر، هوشمندتر و سریع تری را ارایه می کند.

گوردون مور از بنیانگذاران شرکت اینتل که قانون مور را پایه گذاری کرده است، می گوید: شمار ترانزیستورهایی که در تراشه ها قرار می گیرد، تقریبا هر ۲۴ ماه یکبار دوبرابر می شود.

ترانزیستورها در واقع ریز سوئیچ های الکتریکی هستند که در ساخت تمامی گجت های الکترونیکی ساختار اساسی و غیرقابل چشم پوشی محسوب می شوند. درحالی که روزبه روز ابعاد ترانزیستورها کوچک تر می شود، شاهد تولید نسل سریع تر با مصرف برق کمتری نیز هستیم.

در این راستا همواره این پرسش مطرح می شود که ترانزیستورها تا چه حد قابلیت کوچکتر شدن را دارند؟ این سوال را می توان یکی از بزرگ ترین پرسش های قرن ۲۱ دانست. برخی این پرسش را مطرح می کنند که آیا می توان برای این روند، نقطه توقفی تصور کرد یعنی جایی که دیگر نتوان ترانزیستورها را کوچک تر کرد؟ 

پاسخ به این پرسش چالشی اساسی است به خصوص که کارشناسان درآمد کسب شده از تولید و فروش ترانزیستورها در سراسر جهان را سالانه بیش از ۲۰۰ میلیارد دلار عنوان می کنند.

درحال حاضر شرکت هایی چون اینتل درحال تولید انبوه ترانزیستورهایی به ضخامت تنها ۱۴ نانومتر هستند یعنی تنها ۱۴ بار عریض تر از مولکول های DNA.

این محصولات از سیلیکن ساخته می شوند که دومین عنصر فراوان در زمین به حساب می آید. ابعاد اتمی سیلیکن تنها دو دهم نانومتر است. ترانزیستورهای فعلی حدود ۷۰ نانومتر ضخامت دارند و به همین دلیل می توان انتظار داشت که همچنان شاهد تولید نمونه های کوچک تر هم باشیم. بدین ترتیب می توان گفت که به محدودیت مطرح شده در ساخت کوچک ترین تراتزیستورها نزدیک می شویم.

کارشناسان معتقدند با استفاده از این نسل آتی ترانزیستورها می توان رایانه های نوری ساخت که سرعت عملکردشان فراتر از تصورات فعلی است یعنی رایانه هایی مبتنی بر نور که تا ۲۰ برابر سریعتر از لپ تاپ های قدرتمند فعلی کار می کنند.