ترجمه: نسترن صائبی

 محققان معتقدند که این حجم وسیع آدرس های اینترنتی فرصتی برای شکل گیری دوباره نحوه تعاملات انسان نه تنها بر بستر اینترنت و ابزارهای متصل است، بلکه نحوه ارتباط شهروندان با دولت ها نیز دستخوش تغییرات خواهد شد. در حقیقت، در آینده ای نزدیک به جای داشتن شماره شناسنامه، شماره پاسپورت، کد ملی، شماره بیمه، شناسه مالیات و شماره گواهی نامه کافی است که یک آدرس اینترنتی منحصر به فرد یا Human IP داشته باشید.  پروتوکل IPv6 همانند IPv4 از یک سیستم آدرس دهی جهانی پشتیبانی می کند که به طور بالقوه فعالیت شبکه هر ابزار قابلیت پیگیری دارد و به نحوی دیگر چالش های مربوط به حریم خصوصی به دلیل وابسته شدن افراد به یک آدرس منحصر به فرد جهانی برطرف خواهد شد.  انقلاب فناوری پوشیدنی ما را به سمت و سویی خواهد کشاند که تا سال 2025 ابزارها و تراشه ها به بدن ما به صورت دائمی تعبیه خواهند شد و دیگر نیازی به پوشیدن آنها نداریم.  زمانی که یک تراشه در داخل بدن فردی کاشته می شود یا درون سلول های او کدگذاری می شود، هر فرد به یک قطب یا گره (node) تبدیل می شود که قابلیت آدرس دهی و ردیابی با اکوسیستم اینترنت چیزها را دارد و هر ابزاری که متعلق به فرد باشد به آدرس Human IP او وصل می شود.  در آینده «گراف اجتماعی» شما به یکی از مولفه های ارزشمند برای دولت تبدیل خواهد شد و ارزش این گراف حتی از کد ملی یا شماره شناسنامه هم بالاتر خواهد بود.  بر همین اساس نیز دیگر در آینده دیگر هر فردی چندین آدرس ایمیل یا چندین شماره تلفن نخواهد داشت. به همین منوال نیز دیگر لازم نیست که کسی چندین رمز عبور را حفظ کند یا چندین شناسه کارمندی داشته باشد. همان یک Human IP یا آدرس اینترنتی انسانی که خواهد داشت، برای تمامی کارها و شناسایی وی کافی خواهد بود.  اما ماجرا به اینجا ختم نمی شود! تا 10 سال آینده می توانیم تمام زندگی مان و هر تعاملی که اتفاق می افتد را روی DNA مان کدگذاری کنیم. همانطور که می دانید هر گرم DNA می تواند 2 پتابایت (هر پتابایت معادل 10 به توان 15 است) داده را در خود ذخیره کند و این امر محدودیت های روش های امروزی برای ذخیره سازی را برطرف می کند. یک سلول زنده می تواند شامل میلیون ها نوکلئوبیس (اجزای بیولوژیکی حاوی نیتروژن) باشد که هر یک از آنها حداقل یک بیت اطلاعات را در خود دارد. DNA به وسیله چهار نوکلئوبیس کدگذاری می شود؛ این بدان معناست که به صورت نظری، هر کدام از آنها می توانند تا دو بیت داده را در خود داشته باشند. بعد از اعمال محدودیت های حاصله از مراحل فنی و چیدمان نوکلئوبیس ها (که ۳۵ درصد از کل حجم داده را شامل می شود)، هر کدام از اجزای بیولوژیکی به صورت مفید 2/1 بیت داده را در خود جای می دهند. به غیر از این، سیستم ذخیره سازی مبتنی بر DNA مزیت بزرگتری دارد و آن این است که برای نگهداری اطلاعات نیازی به نیروی برق یا بازیابی اطلاعات ندارد. به بیان دیگر، انسان ها در آینده ای نزدیک می توانند به بهترین شیء برای اینترنت اشیا تبدیل شوند. با این حال، انسان ها دوست ندارند که فقط با یک شماره شناسایی شوند و با این مساله مقابله می کنند، اما واقعیت این است که تا 10 سال دیگر چاره ای جز این کار ندارند و این راه گریزناپذیر است.