ترجمه: نسترن صائبی
منبع: Mobiledia

در سال 1996، چاک هول (Chuck Hull)، مبدع پرینتر سه‌بعدی ابداع جدید خود را به فو نشان داد. این دستگاه در آن زمان می‌توانست پلاستیک مایع را به شکل اشیای کاملی درآورد. البته هول نشان داد که این دستگاه به غیر از پلاستیک می‌تواند مواد دیگری مثل شن آغشته به چسب و حتی شکلات را هم شکل بدهد. فو واقعا شیفته این دستگاه شده بود. این پرینتر او را یاد جوانی‌اش انداخته بود؛ زمانی که در کارخانه‌ای در چین کار می‌کرد. او در همان زمان به کارهایی که می‌توانست با این پرینتر انجام دهد، فکر کرد و به همین دلیل شروع به کار با شرکت Geomagic کرد تا نرم‌افزاری برای ایجاد طرح‌های مهندسی و معماری در پرینترهای سه‌بعدی بسازد. در واقع، این نرم‌افزار برای چاپ چیزهایی است که نرم‌افزار ادوبی نمی‌تواند منتشر کند. فو همچنان کار خود را ادامه داد تا اینکه ماه گذشته شرکت جئومجیک را به قیمت 55 میلیون دلار فروخت. او در مورد فروش شرکت می‌گوید: به عنوان یک هنرمند و دانشمندی که می‌خواهد برای خودش یک کسب‌وکار راه بیندازد و همواره در حال سفر به چین یا آمریکاست و در عین اینکه مادر چند فرزند است، داشتن مسوولیت مدیریت اجرایی شرکت واقعا کار سختی بود. او ایده‌های نویی رو می‌کند و آینده‌ای را متصور می‌شود که در آن نه تنها پرینترهای سه‌بعدی رویای انسان‌ها را به واقعیت تبدیل می‌کنند، بلکه محصولات نوآورانه‌ای را نیز تولید خواهند کرد.
بامبو باش
فو می‌گوید: زمانی که جوان بودم و در چین زندگی می‌کردم، پدرم گفت که بامبو گیاهی است که انعطاف زیادی دارد و حتی با باد خم می شود، اما هرگز نمی‌شکند؛ پس توانایی تو هم بستگی به رفتار و منش‌ات دارد. باید سعی کنی که گام‌های بلند و با اعتماد به نفس بالا برداری.
بچگی فو در چین همواره با سختی و مشقت همراه بود. او در سال 1958 در شهری به دنیا آمد که پدرش در آنجا تدریس می‌کرد. پدرش پروفسور دانشگاه هوانوردی و نجوم نانجینگ بود. فو تنها هشت سال داشت که انقلاب فرهنگی چین زندگی‌اش را زیر و رو کرد؛ اعضای خانواده‌اش یکی یکی به کوه‌ها برده شدند تا در آنجا در اردوگاه‌های کار اجباری کار کنند. یک روز نیروهای گارد قرمز (Red Guards) او را از خانه‌اش جدا کردند و او مجبور شد دور از والدینش، در راه‌آهن کار کند و بعد هم او را به یتیم‌خانه بردند. او حدود 10 سال، روزی شش ساعت و شش روز هفته را در کارخانه‌ها- و اغلب در مزارع کشاورزی- کار می‌کرد؛ تا سال 1976 که دوباره به مدرسه بازگشت. اما او همواره حرف پدرش «خم شو، اما هیچ وقت نشکن» را در خاطر داشت.

افق‌های جدید
فو در 25 سالگی و با پول اندک و در حالی که زیاد انگلیسی سرش نمی‌شد به آمریکا سفر کرد و با اینکه یادگیری زبان جدید برایش سخت بود، اما هم‌زمان شروع به خواندن رشته برنامه‌نویسی کامپیوتر و فراگیری زبان انگلیسی کرد. در سال 1984 در رشته علوم کامپیوتر از دانشگاه کالیفرنیا در سن‌دیه‌گو فارغ‌التحصیل شد. فو بعد از فارغ‌التحصیلی توانست شغلی در لابراتوارهای بل در ایلینویز پیدا کند و سپس شروع به درس خواندن در مقطع کارشناسی ارشد کرد. او در اوایل دهه 90 دریافت که برخلاف پیش‌زمینه بدی که در دوران کودکی و جوانی داشت، مهارت ذهنی عجیبی دارد و یک برگ برنده داشت: ادب و هنر چینی و علم و دانش آمریکایی. او می‌گوید: ذهن برخی افراد بسیار منطقی فکر می‌کند و به راحتی می‌توانند مشکلات‌ را حل کنند، برخی دیگر در هنر استعداد دارند. وی می‌افزاید: بعضی چیزها برای آدم اولویت هستند، اما انسان می‌تواند به غیر از حوزه‌ای که در آن درس خوانده، روی مسایل دیگری متمرکز شود. او در اوایل دهه 1990 به مرکز ملی اپلیکیشن‌های ابررایانش پیوست و جذب نرم‌افزارهای خلق انیمیشن‌‌های مورف شد، شبیه روبات‌ T-1000 فیلم ترمیناتور که از فلزات مایع ساخته شده بود و امکان دگردیسی داشت. او حتی برای ساخت این نرم‌افزارها، مارک اندریسن را استخدام کرد که بعدها نت‌اسکیپ را خلق کرد و به یکی از سرمایه‌گذاران مشهور آمریکا تبدیل شد. آنها توانستند در همان سال یک مرورگر را با نام موزائیک (Mosaic) برای وب گسترده جهانی نوپا طراحی کنند.

درهای بعدی خود به خود باز شد
فو در مرکز ملی اپلیکیشن‌های ابررایانش شروع به توسعه مدل‌های کامپیوتری سه‌بعدی کرد و در همین زمان بود که "هول" اختراعش را معرفی کرد و فو با توجه به تجربیاتش در کارخانه‌های چین و دانشی که از برنامه‌نویسی کسب کرده بود، شروع به همکاری با هول کرد. فو می‌گوید: این همان مفهوم «اینترنت اشیا» است. اینترنت اشیا از نظر من فقط مختص نما‌یشگرها و به‌اشتراک‌گذاری داده نیست، بلکه استفاده از داده برای خلق اشیا نیز معنی می‌دهد. زیرا ما با استفاده از کد نرم‌افزارها محصول تولید می‌کنیم و من فقط به احتمالات این فناوری فکر می‌کنم.
امروزه، جئومجیک یک سری وسیع از اشیا تولید شده دیجیتالی را خلق می‌کند و مهندسان، طراحان و هنرمندان از شرکت‌هایی مانند Boeing و Mattel از نرم‌افزار فو برای انجام هر کاری از ساخت خانه‌های عروسکی گرفته تا ماکت‌های مغز، سمعک و ابزارهای دندانسازی استفاده می‌کنند. اما فو به این چیزها بسنده نمی‌کند و می‌خواهد وسایل دیگری چون جواهرات و کفش تا دسته‌های جاروبرقی و ایمپلنت‌‌های دندانپزشکی را هم با استفاده از چاپگرهای سه‌بعدی بسازد. او معتقد است که می‌توان تمامی محصولاتی را که توسط ماشین‌های بزرگ از آن سوی آبها به کشور وارد می‌شود را با این چاپگرها ساخت و با این کار هزینه سوخت و آلودگی ناشی از سوخت بنزین را کاهش داد.