مهم ترین موضوعی که سبب شد تصمیم به کاندیداتوری بگیرم این بود که معتقدم صنف باید ساختار پاسخگویی به نیازهای سطوح مختلف فعالان صنفی را داشته باشد. در سال های پیش، تعداد شرکت های کوچک و متوسط حوزه بیشتر بود و به همین دلیل اکثر فعالیت های سازمان نظام صنفی رایانه ای، دنبال کردن مسایل و مشکلات این شرکت ها بود. اما وقتی به بحث پیشرانی صنعت توجه کنیم، کار به این شکل است که وقتی شرکت های بزرگ شکل می گیرند، می توانند زنجیره ارزشی ایجاد کنند که در جریان آن شرکت های کوچک و متوسط زیادی مشغول به فعالیت شوند. به همین دلیل با گذشت زمان موضوع توجه به شرکت های بزرگ موضوعیت بیشتری می یابد.

از یک سو صنعت فناوری اطلاعات و ارتباطات توسعه یافته و گردش مالی صنعت روز به روز بزرگ تر می شود و از سوی دیگر این صنعت به صنایع دیگر گره خورده و این موضوع اهمیت فناوری اطلاعات و ارتباطات را دوچندان کرده است. در چنین شرایطی باید سازمان نصر یک نقش فرابخشی ایفا کند و تنها به دنبال حل مسایل جاری شرکت ها نباشد.

سازمان نظام صنفی رایانه ای می تواند نقش آفرینی خود را در قالب یک پنجره ملی تعریف کند و با تبیین اینکه ظرف 10 تا 15 سال آینده حوزه فاوا چه سهمی از تولید ناخالص داخلی خواهد داشت، الزامات آن را مشخص و پیگیری کند. به این مسایل پیشتر در صنف پرداخته نشده و باید سطح صنف جابه جا شود. 

قطعا این اتفاق باید بیفتد و این سرنوشت محتوم صنف است. حال اگر خودآگاه متوجه ضرورت این موضوع باشیم، کارها تسریع می شود، در غیر این صورت یک دوره کار متوقف می شود و شکست می خورد و نسل بعدی از نو کار را پیگیری کرده و بنایی جدید می سازند.

حداقل در دوره اخیر ریاست جمهوری و وزارت آقای جهرمی، زمینه های پررنگی برای تعامل وجود دارد. به هر حال دولت ها اصولا علاقه ای به کوچک شدن و واگذاری کارهایشان به بخش خصوصی ندارند چرا که بخش خصوصی را نامطمئن و گاهی سودجو می بینند. در حالی که اساسا در حوزه تکنولوژی، دولت جایگاهی ندارد و نهایتا باید به سیاستگذاری های بالادستی در جهت تعیین اولویت های اصلی کشور بپردازد. 

ما باید این سوال را مطرح کنیم که چرا رتبه بندی شرکت های خصوصی باید در دست یک نهاد دولتی باشد و قطعا این کار را بخش خصوصی دقیق تر و بهتر انجام خواهد داد. هرچقدر پتانسیل های بخش خصوصی بیشتر به دولت نشان داده شود، دولت هم نقش پررنگ تری برای این بخش قائل 

خواهد شد.