واردات، پیام آور صلح یا مستحق نکوهش
بررسی سابقه نکوهش تجارت به ویژه واردکنندگان در ایران به سال های دهه 1320 برمی گردد که ادبیات کمونیستی در ایران زاد و رشد کرد. احزاب طرفدار اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی به این دلیل که این کشور هیچ کالای قابل رقابت با تولیدات آلمانی، ژاپنی، انگلیسی، فرانسوی، و آمریکایی برای فروش به ایران نداشتند و تجارت با این دسته از کشورها برای آن ها زیان آور بود در یک تقسیم بندی کاذب صاحبان سرمایه را به دو گروه سرمایه داران تجاری بورژوازی تجاری و سرمایه داران تولیدی یا بورژوازی ملی تقسیم کردند تا میان آن ها شکاف و جدایی بیفتد.
این اندیشه که باقدرت تبلیغاتی روزافزون زاد و رشد را تجربه کرده بود در سال های اوج رژیم گذشته نیز کاربرد داشت. برخی از تولیدکنندگان که البته شمار آن ها اندک بود نیز به دلیل اینکه قادر به رقابت با کالای مشابه خارجی نبودند در صف مبارزه با واردکنندگان قرار گرفتند. سنت نه چندان زیبای مبارزه با تجار متاسفانه در ذهن و دل و عمل حتی روشنفکران و نخبگان نهفته است. در ماه های اخیر به ویژه در جریان مبارزات انتخاباتی ریاست جمهوری لفظ " وارداتچی " بر سر زبان ها افتاد و از سوی برخی کاندیداها و رسانه ها و احزاب طرفدار یک جناح سیاسی در ابعاد وسیع به کار گرفته شد. شوربختانه و برخلاف انتظار در اتاق بازرگانی صنایع، معادن و کشاورزی ایران نیز برخی افراد به دلایل گوناگون و در مسیر شکل دادن به هدف های خاص، تلاش می کنند مقوله واردات را نکوهش و بسیج عمومی علیه آن ایجاد کنند. این گروه ها و افراد که دیده شده است برخی از مدیران دولتی و نهادهای حکومتی نیز در میان آن ها دیده می شوند دور از انصاف، منطق و خرد انسانی رفتار کرده و ذهن شهروندان را نسبت به واردکنندگان مخدوش می کنند. این در حالی است که مطابق با آمارهای در دسترس میزان صادرات و واردات غول های بزرگ صنعت مثل المان، ژاپن، کره جنوبی، مالزی، هنگ کنگ، و .... شانه به شانه حرکت می کنند. درحالی که آلمان نزدیک به 1100 میلیارد دلار صادرات دارد، تراز تجاری آن کمتر از 200 میلیارد دلار است. اصولا واردات اگر به سمت صفر میل کند، مرغوبیت و گرانی و ارزانی کالاها را با کدام متر و معیار اندازه خواهیم گرفت. تجارت، صلح و دوستی می آورد و منفعت را افزایش می دهد و نباید با ندانم کاری جامعه را از نعمت صلح و دوستی دور کرد.
منبع: اتاق ایران