شاید عده‌ای نفس راحت بکشند که بالاخره قرار است اینترنت پر سرعت را هم تجربه کنند. عده‌ای هم یک وعده دیگر به فهرست وعده‌های مسوولان در حوزه فناوری اطلاعات و ارتباطات اضافه کنند.
اما حقیقت این است که برای اینترنتی که ما می‌شناسیم، قرار نیست اتفاقی بیفتد. آنچه باید منتظر رخ دادنش باشیم انتقال سرویس‌ها و محتوای گزینشی از شبکه جهانی اینترنت به یک شبکه ملی یا به عبارتی وطنی است؛ شبکه‌ای که سرعت بالایی دارد و چه بسا وعده‌های دیگر مسوولان که در مورد شبکه جهانی اینترنت اجرا نشد، در این شبکه اعمال شود.
به این ترتیب کاربران ایرانی برای برخورداری از سرویس با کیفیت – یعنی پر سرعت-  باید از شبکه اینترانت ملی استفاده کنند که کاربران ایرانی اگر بخواهند همگام با کاربران اینترنت در سراسر دنیا از محتوا یا خدماتی استفاده کنند که از نقاط مختلف جهان به اشتراک گذاشته شده، محکوم به استفاده از همین سرویس گران و پر اختلال هستند.
برخی بر این گمان هستند که راه‌اندازی شبکه ملی اطلاعات، می‌تواند به صورت غیر مستقیم در دسترسی و استفاده کاربران از اینترنت اختلالاتی به وجود بیاورد. برخی هم بر این نظر هستند که وجود چنین شبکه‌ای با توجه به متمرکز کردن کاربران در استفاده از برخی سرویس‌ها مانند سرویس‌های دولت الکترونیکی یا بانکداری الکترونیکی، می‌تواند موجب کاهش اختلال و بهبود کیفیت شبکه اینترنت شود.
جدا از این حدس و نظرها، مسوولان نباید وجود اینترنت را در کنار شبکه ملی اطلاعات که پیش از این نام اینترنت ملی را یدک می‌کشید، فراموش کنند. در کنار شبکه ملی که می‌تواند خدمات سازمان‌ها، وزارتخانه‌ها و موسسات داخلی را ارایه دهد، کاربران شبکه اینترنت با مشکلاتی مانند گرانی و کیفیت نامناسب دست و پنجه نرم می‌کنند. مشکلاتی که سال‌هاست وعده بهبود و رفع آن از سوی مسوولان داده می‌شود.
مهم است توجه داشته باشیم راه‌اندازی شبکه ملی اطلاعات به معنای به حاشیه رانده شدن اینترنت و نیاز نداشتن به این شبکه نیست. بنابراین در کنار تمامی راهکارها و برنامه‌هایی که مسوولان برای راه‌اندازی هر چه سریع‌تر و با کیفیت‌تر شبکه ملی اطلاعات دارند، باید فکری هم به حال پهنای باندی کرد که هر STM1 آن حدود 10 میلیون تومان خریداری و حدود 48 میلیون تومان به شرکت‌ها فروخته می‌شود.
لازم است آقایان اینترنت را فراموش نکنند.