حالا کشور و جامعه امروز ایرانی به سمت جدیدی رفته است که شاید بتوان نام آن را "سوژه به نرخ روز خور" گذاشت. نقش اصلی این وضع را شبکه های اجتماعی ایفا می کنند و در کمال تعجب بخش قالب رسانه های کشور نیز قدم در همین راه گذاشته اند.

از نخستین ثانیه های آغاز هر روز تیتر رسانه ها و اخبار شبکه های اجتماعی را که مرور کنید، لحظه به لحظه سوژه هایی شکل می گیرند که هنوز جزییات، ابعاد و ریشه های آن مورد واکاوی قرار نگرفته، مراسم تدفین آن سوژه فارغ از بزرگی یا کوچک بودن آن برگزار می شود و کار بارگذاری سوژه جدید روی افکار عمومی شروع می شود و چند ساعت بعد، تدفین و تولد سوژه بعد و این چرخه معیوب تا پایان شب بارها و بارها تکرار می شود.

کارشناسان و فعالان شبکه های اجتماعی این مساله را اقتضای این شبکه ها می دانند که راه گریزی از آن نیست. به عبارت دیگر انگولگ سوژه ها، فراموشی و سپس پرداختن به سوژه دیگر، ماهیت غیرقابل تغییر شبکه های اجتماعی است و میلیون ها نفر بی آنکه بدانند چه بر سر سوژه قبلی آمده، برای جا نماندن از دیگران، حریصانه به دنبال سوژه های بعدی می روند. تکنیک غرق اطلاعاتی جامعه به قدری موفق عمل کرده است که اگر سوژه یک هفته قبل را با کسی در میان بگذارید، یا آن را به خاطر نخواهد آورد و یا در حالت خوشبینانه آن را با موضوعات دیگری اشتباه گرفته و اطلاعات چند سوژه را به شکل قاطی در اختیار شما خواهد گذاشت.

از شبکه های اجتماعی که بگذریم، حالا انبوهی از رسانه های کشور هم عمدا یا سهوا به تصور جا نماندن از رقابت غرق اطلاعاتی جامعه، پا در همین راه گذاشته و نه تنها فلسفه وجودی و قدرت خود را از دست داده اند، بلکه با همسویی با موج های زودگذر و تشدید تولید زباله های اطلاعاتی، به مانعی جدی در راه اندک رسانه هایی تبدیل شده اند که به دنبال رفع مشکلات و نه صرفا لیس زدن به مشکلات هستند. نشخوار اطلاعات در عمده رسانه های کشور و شبکه های اجتماعی ما را نه هر روز که هر ساعت در معرض یک مراسم تدفین اطلاعاتی و کمک به فراموشی جامعه قرار داده است و متاسفانه راه کار خاصی هم برای آن وجود ندارد. لذا به معدود مخاطبانی که نسبت به این رویه آگاه شده و خود را از این فضا بیرون کشیده اند، باید توصیه کرد که حامی و پیگیر معدود رسانه ها و منابعی باشید که هوشیارانه در مسیر صحیح قرار دارند. در غیراینصورت سیلاب های اطلاعاتی دیر یا زود هر دو طرف را با خود خواهند برد.